Koleją po Wielkiej Brytanii – Wikipodróże, wolny przewodnik turystyczny Travelerzom

Koleją po Wielkiej Brytanii

Z około 34 000 km (21 000 mil) torów, sieć kolei pasażerskich National Rail w Wielkiej Brytanii jest jedną z najgęstszych i najczęściej wykorzystywanych usług kolejowych na świecie. To kilka kluczowych brytyjskich wynalazków, które umożliwiły rozwój nowoczesnych kolei, być może najważniejszym z nich był silnik parowy tłokowy Jamesa Watta, opracowany w latach 1763-1775, oraz pierwsza lokomotywa parowa Richarda Trevithicka, ukończona w 1804 roku. Pierwsza kolej pasażerska wykorzystująca lokomotywy parowe rozpoczęła działalność między Stockton-on-Tees i Darlington w północno-wschodniej Anglii w 1825 roku. Oznacza to, że sieć jest najstarszą na świecie. Większość z nich została zbudowana w XIX wieku w ramach ogromnych projektów inżynierii lądowej, z których wiele jest obecnie kultowych (takich jak Forth Bridge) i znanych ze swojej elegancji i bycia wielkimi osiągnięciami inżynierii. Chociaż niektóre części są stosunkowo wiktoriańskie i mogą być nieefektywne, nastąpiły znaczące nowe inwestycje. Koleje brytyjskie odegrały kluczową rolę w rewolucji przemysłowej, umożliwiając szybki transport surowców, towarów i ludzi przez cały kraj.

Po II wojnie światowej brytyjskie koleje popadły w gwałtowny upadek wraz z pojawieniem się prywatnych samochodów i komercyjnych podróży lotniczych, i często były postrzegane jako przestarzały środek transportu, który stanowił przeszkodę dla postępu. Zgodnie z zaleceniami inżyniera i ówczesnego przewodniczącego British Railways Richarda Beechinga z początku lat 60., brytyjski rząd przystąpił do demontażu lub porzucenia wielu linii kolejowych na rzecz rozwoju brytyjskiej sieci autostrad w latach 60. i 70. Jednak ze względu na rosnące korki na brytyjskich drogach, wzrost cen paliw i coraz bardziej uciążliwe środki bezpieczeństwa w podróżach lotniczych, brytyjskie koleje przeżywają odrodzenie popularności od lat 90., a liczba pasażerów w czasach współczesnych przekroczyła poziom sprzed II wojny światowej - na sieci zaledwie o połowę krótszej.

Podróże pociągiem są bardzo popularne w Wielkiej Brytanii — wiele połączeń jest zajętych, a liczba pasażerów stale rośnie. Jest to jeden z najszybszych, najwygodniejszych i najprzyjemniejszych sposobów na zwiedzanie Wielkiej Brytanii i zdecydowanie najlepszy sposób na podróżowanie między miastami. Od High Speed 1, która łączy Londyn z Kentem i kontynentalną Europą, po zachowane linie kolejowe obsługujące zabytkowe pociągi parowe przez idylliczne tereny wiejskie, po nowoczesne usługi międzymiastowe i zapierające dech w piersiach malownicze linie Szkocji, pociąg może być fascynującym i niedrogim sposobem na zobaczenie wielu rzeczy, które Wielka Brytania ma do zaoferowania. Sieć National Rail obejmuje większość Wielkiej Brytanii, od Penzance w Kornwalii do Thurso na dalekiej północy Szkocji, z ponad 2600 stacjami.

Infrastruktura kolejowa jest własnością państwa, podczas gdy prywatne firmy (zwykle międzynarodowe firmy transportowe) obsługują pociągi do miejsc docelowych i zgodnie ze schematami usług określonymi przez rząd. (Niniejszy przewodnik nie obejmuje podróży koleją w Irlandii Północnej — patrz Koleją po Irlandii). System jest ściśle kontrolowany przez rządy krajowe i zdecentralizowane w Londynie, Edynburgu i Cardiff, które w znacznym stopniu go dofinansowują.

Pomimo dużej liczby firm, dla podróżnych doświadczenie jest niezwykle dobrze zintegrowane. Bilety można kupić z dowolnej stacji do dowolnej innej w Wielkiej Brytanii, bez względu na to, jak daleko, ile firm kolejowych lub przesiadek jest potrzebnych, aby się tam dostać. Strona internetowa National Rail udostępnia rozkłady jazdy i planer podróży.

Chociaż występują problemy, takie jak przepełnienie w godzinach szczytu, pociąg jest skutecznym i przyjemnym sposobem na zwiedzanie Wielkiej Brytanii i poruszanie się po interesujących miejscach. Jest to również zdecydowanie najlepsza opcja na podróże międzymiastowe, ponieważ większość pociągów międzymiastowych porusza się z prędkością 200 km/h (125 mph), a stacje w większości miast i miasteczek znajdują się w centrum miasta. Usługi regionalne poruszają się z prędkością do 160 km/h (100 mph). Chociaż oznacza to, że usługi nie są tak szybkie jak linie dużych prędkości we Francji, Niemczech czy Japonii, często jest to rekompensowane stosunkowo wysoką częstotliwością, przy czym większość głównych i drugorzędnych tras obsługuje co najmniej 1 lub 2 pociągi na godzinę, nawet na długich dystansach, takich jak Londyn-Edynburg.

Prywatyzowany system został oskarżony o wiele niedociągnięć i często pojawiają się wezwania do renacjonalizacji całej sieci – procesu, do którego zobowiązał się nowo wybrany (2024) rząd Partii Pracy – ale większość firm kolejowych oferuje dobrą obsługę, szczególnie na trasach międzymiastowych i głównych. To powiedziawszy, niezawodność (i w mniejszym stopniu punktualność) znacznie się różni, a niektóre trasy odnotowują wysoki wskaźnik odwołań i opóźnień. Rezerwacja miejsc w pociągach dziennych z wyprzedzeniem nie jest obowiązkowa, ale często okazuje się, że bilety kosztują mniej, im wcześniej się je zarezerwuje – ceny mogą być szokująco wysokie, jeśli kupi się bilet na stacji w dniu podróży, i zaskakująco niskie, jeśli zarezerwuje się go kilka tygodni wcześniej.

Nagradzane National Railway Museum w York opowiada historię brytyjskich kolei i tego, jak zmieniały społeczeństwo od XIX wieku do dziś, z wieloma historycznymi i rekordowymi lokomotywami, taborem kolejowym i innymi eksponatami. Wstęp jest bezpłatny.

Struktura

Własność i struktura są złożone, ale nie zauważysz tego podczas podróży. Tor, stacje i infrastruktura (z wyjątkiem zachowanych linii kolejowych i niektórych lokalnych usług metra) są własnością Network Rail, spółki „not for diploma” należącej do rządu Wielkiej Brytanii i są przez nią utrzymywane.

Usługi są obsługiwane przez 31 spółek kolejowych (TOC), które zazwyczaj dzierżawią tabor od spółek kolejowych (ROSCO). Prawie wszystkie TOC świadczą usługi na podstawie umów z rządem Wielkiej Brytanii lub jednym z rządów zdecentralizowanych. Przed pandemią COVID firmy rywalizowały o franczyzy przez określoną liczbę lat, w ramach których przejmowały zarówno przychody, jak i koszty, i albo płaciły rządowi premię, albo (częściej) otrzymywały dotację. Podczas pandemii COVID znaczne zmniejszenie liczby pasażerów spowodowało, że franczyzy zostały zastąpione umowami w stylu zarządzania, w ramach których przychody są przekazywane rządowi, a TOC otrzymuje zwrot kosztów i opłatę za swoje usługi; te ustalenia w dużej mierze trwają do dziś.

Dalsze pozwolenie TOC na prowadzenie działalności lub możliwość uzyskania przedłużenia lub przyszłych kontraktów zależy od czynników, takich jak stosunek jakości do ceny, wydajność i zadowolenie klienta. Urzędnicy rządowi i ministrowie transportu odgrywają ważną rolę w tym procesie. Wiele TOC doświadczyło problemów finansowych i słabej wydajności, co doprowadziło do przejęcia ich przez „Operatora ostatniej szansy” (OLR), spółkę zależną rządu. Istnieje również wielu operatorów o otwartym dostępie, którzy są niezależni od franczyzy i działają na zasadach komercyjnych, ubiegających się o prawa dostępu do torów w Office of Rail and Road (ORR).

Rail Delivery Group reprezentuje wszystkie firmy pociągów pasażerskich i sprzedaje je zbiorczo jako National Rail. National Rail odziedziczyło kultowe biało-czerwone logo „podwójnej strzałki” (patrz ilustracja), po raz pierwszy używane przez British Rail, byłego państwowego operatora kolejowego, który został sprywatyzowany w latach 90. (chociaż infrastruktura została ponownie znacjonalizowana na początku XXI wieku). Logo jest powszechnie używane do oznaczenia stacji kolejowej, a także na znakach drogowych, mapach, biletach i innych miejscach.

Pasażerski spółki kolejowe

Oglądanie dziedzictwa kolei brytyjskiej

Jeśli interesuje Cię rola kolei w brytyjskim społeczeństwie, dziedzictwo kolejnictwa lub po prostu zabytkowe pociągi, wizyta w nagradzanym, darmowym (i przyjaznym rodzinom) National Railway Museum w York jest koniecznością. Położone obok stacji, jest to najpopularniejsze muzeum narodowe poza Londynem, a wśród wielu eksponatów znajdują się najszybsza lokomotywa parowa, Mallard, królewski pociąg królowej Wiktorii i oryginalny Flying Scotsman.

Niektóre firmy obsługujące pociągi obejmują określony region geograficzny, podczas gdy inne obsługują linie międzymiastowe, które przechodzą przez różne regiony. Od marca 2024 sieć National Rail firm obsługujących pasażerów składa się z następujących firm:

„Uważaj na lukę” – brytyjskie usługi metra

Oprócz tych głównych linii kolejowych, niektóre miasta w Wielkiej Brytanii mają również usługi metra i lekkiej kolei / tramwaju:

Birmingham jest obsługiwane przez West Midlands Metro
Blackpool ma jedyny zabytkowy tramwaj wciąż w pełni działający
Tramwaje w Edynburgu obsługują stolicę Szkocji
Pętla Metra w Glasgow jest jedną z najstarszych na świecie
Londyńskie metro', Docklands Light Railway i Tramlink utrzymują Londyn w ruchu
Ukochana linia Manchesteru Metrolink ma osiem linii
Do Newcastle można dojechać linią Tyne and Wear Metro
Nottingham Express Transit obsługuje eleganckie tramwaje
Sheffield ma jedyną i niepowtarzalną linię Supertram

Linie Elizabeth Line, London Overground i Merseyrail (zobacz główną listę) działają jak metro, ale w rzeczywistości są częścią sieci National Rail.

Avanti West Coast, trasa międzymiastowa na zachodnim wybrzeżu z London Euston do Birmingham, Liverpoolu, Manchesteru i Glasgow; obsługuje również północną Walię i Lake District
c2c obsługuje połączenia podmiejskie między London Fenchurch Street i Essex
Caledonian Sleeper jest nocnym pociągiem kursującym między Londynem Euston, Preston i Szkocją – Edynburgiem, Glasgow i Highlands
Chiltern Railways obsługuje pociągi osobowe z London Marylebone przez Chiltern Hills do Birmingham
CrossCountry łączy większość głównych miast Wielkiej Brytanii od West Country i południowej Walii do North East i Szkocji, omijając Londyn
East Midlands Railway (EMR) obsługuje połączenia międzymiastowe z London St Pancras do Leicester, Nottingham i Sheffield, a także lokalne połączenia w East Midlands i North
Elizabeth Line przebiega przez Berkshire, Londyn i Essex z zachodu na wschód, zatrzymując się na lotnisku Heathrow.
Eurostar łączy Wielką Brytanię z Francją, Belgią i Holandią szybką koleją z London St Pancras
Gatwick Express łączy Londyn Victoria i Brighton z lotniskiem Gatwick
Grand Central biegnie z Bradford i Sunderland przez Yorkshire do London King's Cross
Great Northern obsługuje pociągi podmiejskie w północnym Londynie i wschodniej Anglii
Great Western Railway (GWR) obsługuje wszystkie punkty na zachód od London Paddington, w tym Oksford, Bristol, Cardiff i Swansea, a także pociągi Night Riviera Sleeper kursujące między Paddington, Devon i Kornwalią
Greater Anglia obsługuje połączenia międzymiastowe i podmiejskie między London Liverpool Street, Cambridge, Norwich i innymi punktami na wschód
Heathrow Express z London Paddington do lotniska Heathrow, bez przesiadek

Hull Trains łączy Yorkshire i Lincolnshire z londyńskim King's Cross
Island Line obsługuje malowniczą kolej na wyspie Wight.
London North Eastern Railway (LNER), trasa międzymiastowa na wschodnim wybrzeżu z London King's Cross do Leeds, York, Newcastle upon Tyne, Edynburga, Aberdeen i Inverness
London Northwestern Railway oferuje usługi postojowe na osi Londyn Euston - Birmingham - Liverpool.
London Overground jest miejską siecią kolejową/metra w Londynie i południowym Hertfordshire
Lumo oferuje proste połączenie z Edynburga przez Newcastle do Londynu.
Luton Airport Express łączy Luton Airport Parkway z London St Pancras i stacjami w Bedfordshire i Northamptonshire
Merseyrail jest miejską siecią kolejową/metra w Liverpoolu i Merseyside i okolicach
Northern obsługuje większość usług lokalnych i podmiejskich w północnej Anglii
ScotRail obsługuje rozległą sieć kolejową Szkocji, obejmującą liczne linie miejskie Glasgow
South Western Railway (SWR) obsługuje połączenia dojazdowe i lokalne w południowo-zachodnim Londynie, Surrey, Hampshire i Dorset, z London Waterloo
Southeastern obsługuje szybkie pociągi podmiejskie i lokalne w południowo-wschodnim Londynie, East Sussex i Kent
Southern Railway prowadzi usługi dojazdów do pracy i lokalne w południowym Londynie, Hampshire, Surrey i West Sussex
Stansted Express łączy London Liverpool Street z lotniskiem Stansted
Thameslink obsługuje pociągi podmiejskie z północy na południe przez Londyn z Bedford do Brighton
TransPennine Express łączy miasta północnej Anglii i południowej Szkocji malowniczymi szlakami Pennińskimi
Transport for Wales obsługuje Walię, części West Midlands i aż do Manchester
West Midlands Railway obsługuje połączenia podmiejskie i lokalne w West Midlands, z rozległą siecią kolei miejskiej w Birmingham

Tło historyczne

„Szybciej niż wróżki, szybciej niż czarownice, mosty i domy, żywopłoty i rowy,

„Pędząc jak wojska w bitwie, przez łąki konie i bydło . . .

- „Z wagonu kolejowego”, Robert Louis Stevenson

Pierwsza na świecie publiczna linia kolejowa została otwarta między Stockton i Darlington w północno-wschodniej Anglii w 1825, co zapoczątkowało boom w budowie kolei. Większość kolei w Wielkiej Brytanii została zbudowana przez prywatne firmy w poszukiwaniu zysku; dziesiątki małych firm zarządzało lokalnymi liniami, łączyło się i przejmowało się nawzajem, gdy inne wchodziły na rynek. W połowie XIX wieku rozwinęły się one w ogólnokrajową sieć kolejową. W latach 20. rząd zarządził, aby wszystkie połączyły się w cztery duże firmy, które są najlepiej znane dzisiaj: Southern Railway, London and North-Eastern Railway (LNER), London, Midland & Scottish Railway (LMS) i Great Western (GWR). Następnie nastąpił „złoty wiek” rekordów prędkości, kultowych lokomotyw, takich jak Flying Scotsman, i wizerunków pociągu jako eleganckiej, ale codziennej formy podróży (zobaczysz nazwy nowoczesnych firm kolejowych nawiązujące do tej złotej ery). Po II wojnie światowej, w której większość infrastruktury została zniszczona przez obowiązki wojenne, uszkodzona lub zniszczona przez bombardowania, rząd znacjonalizował wszystkie koleje w 1948 roku. Powstała w ten sposób państwowa spółka British Rail obsługiwała pociągi przez prawie pięćdziesiąt lat, w okresie zmian, gdy parowóz zastąpiono trakcją spalinową i elektryczną, duża liczba linii dojazdowych i marginalnych została zamknięta w „Beeching Axe”, gdy nadszedł wiek samochodu, prędkości linii wzrosły, a obecnie kultowe logo z podwójną strzałką (sarkastycznie nazywane „strzałkami niezdecydowania”) stało się symbolem sieci kolejowej i obecności stacji.

Logo z podwójną strzałką British Rail (a teraz National Rail) i powiązany z nim krój pisma z lat 60. są uznawane za klasykę wzornictwa tamtego okresu (w przeciwieństwie do niemal wszystkiego, co robiła British Rail), ale są tylko jednym z wielu osiągnięć w zakresie projektowania i inżynierii, jakie osiągnęły brytyjskie spółki kolejowe. W XIX wieku majestatyczne stacje, takie jak London St. Pancras, King's Cross, Paddington i Liverpool Street, zostały wzniesione przez spółki kolejowe. Te „katedry kolejowe” symbolizowały sukces spółek, które je zbudowały, oraz miejsca, przez które przebiegały ich linie (np. cegły Midland, z których zbudowano St. Pancras). Kultowe mosty i wiadukty epoki wiktoriańskiej, takie jak Forth Bridge, stały się symbolami regionów, przez które przebiegały. W latach 20. i 30. XX wieku opływowe lokomotywy, takie jak Mallard, stały się symbolami nowoczesności, które obecnie symbolizują szczyt brytyjskich podróży koleją, podczas gdy plakaty dotyczące podróży koleją w latach 30. i 50. XX wieku zapoczątkowały styl sztuki, który przedstawiał Wielką Brytanię w jej najbardziej atrakcyjnym wydaniu.

Pomimo upadków ery Beechinga w latach 60., British Rail odbiło się w latach 70. i 80., walcząc z nowymi autostradami. Korporacja będąca własnością państwa opracowała nową, zunifikowaną markę dla swoich dalekobieżnych usług ekspresowych znaną jako InterCity, co wraz z elektryfikacją dwóch głównych tras z Londynu do Szkocji i nowym, zaawansowanym technologicznie taborem kolejowym przyniosło boom w patronacie, który z kolei uchronił przynoszące straty trasy regionalne i pozostałe linie boczne przed zamknięciem. Jednak spadek i zaniedbanie były nadal bardzo widoczne w całym systemie, ponieważ cierpiał on z powodu braku inwestycji ze strony rządu. W związku z klimatem politycznym tamtych czasów sprzyjającym prywatnej obsłudze usług publicznych, nieuniknione było przeniesienie sieci spod kontroli państwa do sektora prywatnego. W tej epoce nastąpiły również dwa główne nowe wydarzenia w taborze kolejowym. W przeciwieństwie do Francji, gdzie nowe linie dużych prędkości budowano w całym kraju, British Rail uznało za bardziej wykonalne zbudowanie nowych pociągów dostosowanych do krętej i często niezelektryfikowanej istniejącej sieci. „High Speed Train” (HST) miał być rozwiązaniem tymczasowym do czasu wprowadzenia do użytku „Advanced Passenger Train” (APT). Jednak podczas gdy ten ostatni zmagał się z problemami wieku dziecięcego, brakiem politycznego konsensusu na jego korzyść i ostatecznie przyniósł bardzo niewielkie przychody, HST pozostawał w użyciu przez ponad 40 lat w usługach międzymiastowych i dopiero od 2019 był powoli przydzielany do usług regionalnych, gdzie (od października 2023) jest nadal używany przez dwóch operatorów. Technologia aktywnego przechylania opracowana przez APT jest nadal stosowana w pociągach Pendolino, które kursują po brytyjskich torach.

Po źle pomyślanej prywatyzacji w połowie lat 90. sieć została rozdrobniona, a różne firmy obsługiwały tory, tabor kolejowy i dziesiątki małych firm obsługiwały pociągi, ale z dużą interwencją rządu, dotacjami i kontrolą systemu. Infrastruktura (np. tory, sygnały i stacje) została ponownie znacjonalizowana na początku XXI wieku po załamaniu finansowym wywołanym przez tragiczną katastrofę Hatfield w październiku 2000, a od tego czasu system ugruntował się i rozwinął w skuteczny system transportowy, choć z pewnymi trwającymi problemami, aby zapewnić mieszany sektor publiczny/prywatny. Zyski przypadały sektorowi prywatnemu, ale dotacje były wypłacane, a dokładne usługi, które miały być świadczone, zostały określone przez rząd. Do 2013 liczba pasażerów gwałtownie rosła pomimo corocznych podwyżek cen biletów. Brytyjczycy płacą jedne z najwyższych cen za podróże koleją na świecie; na przykład roczny bilet dojeżdżający do pracy z podmiejskiego przedmieścia Londynu jest droższy niż BahnCard 100 ważny na wszystkie niemieckie pociągi.

W latach 10. XXI w stało się jasne, że system franczyzowy jest niezrównoważony: wraz z każdym odnowieniem franczyzy coraz mniej ofert składała coraz mniejsza liczba firm, a nieprawidłowości w kilku przetargach franczyzowych zmusiły rząd do przyznania krótkoterminowych przedłużeń obecnym franczyzobiorcom. Ponadto wzrosła liczba niepowodzeń franczyz, co wymagało przejęcia przez rząd roli „awaryjnego rozwiązania tymczasowego” — wielokrotnie w przypadku franczyzy East Coast Main Line. Coraz głośniejsze apele o zmiany spotykały się w dużej mierze z bezczynnością Whitehall, dopóki wydarzenia nie zostały przyćmione przez pandemię COVID-19: wraz ze spadkiem liczby pasażerów przemysł kolejowy stanął na skraju bankructwa, a rząd musiał działać. W marcu 2020 franczyzy zostały skutecznie zawieszone i zastąpione tymczasowymi umowami o zarządzaniu, na mocy których rząd ponosił wszystkie koszty i otrzymywał wszystkie przychody.

We wrześniu 2020 ogłoszono, że system franczyzowy nie powróci. Podczas gdy stała renacjonalizacja była mało prawdopodobna w rządzie konserwatywnym, nowy system będzie wymagał znacznie ściślejszej kontroli państwa. W maju 2021 rząd poinformował, że zostanie on zastąpiony modelem koncesyjnym w ramach nowego organu o nazwie „Great British Railways” (GBR), na mocy którego firmy otrzymają długoterminowy kontrakt w zamian za stałą roczną płatność ze Skarbu Państwa, przy czym rozkłady jazdy i ceny biletów będą podlegać kontroli państwa, a przychody z biletów będą trafiać z powrotem do kasy publicznej. Jednak w międzyczasie znacjonalizowano dwie kolejne franczyzy z powodu nieprawidłowości finansowych i odpowiednio słabych wyników, co doprowadziło do tego, że rekordowe 4 z 14 franczyz rządu Wielkiej Brytanii trafiło obecnie pod własność publiczną. Później ogłoszono, że utworzenie GBR zostało opóźnione. Kilka zdecentralizowanych rządów również renacjonalizowało swoje operacje regionalne: w lutym 2021 usługi Transport for Wales zostały przejęte przez rząd Walii (Partia Pracy) na własność publiczną, podczas gdy rząd Szkocji (SNP) zrobił to samo w przypadku usług ScotRail w kwietniu 2022 i w przypadku usług Caledonian Sleeper w czerwcu 2023. W lipcu 2024 nowy rząd Partii Pracy przedstawił projekt ustawy Passenger Railway Services (Public Ownership) Bill, który wprowadzi politykę „nacjonalizacji” wszystkich umów kolejowych po ich wygaśnięciu.

Najbardziej malownicze trasy

Wiele linii przecina spektakularne brytyjskie tereny wiejskie i biegnie wzdłuż dramatycznych wybrzeży, szczególnie w Szkocji, Walii oraz na północy i południowym zachodzie Anglii. W wielu miejscach eleganckie wiktoriańskie wiadukty i mosty dodają (a nie umniejszają) uroku naturalnemu krajobrazowi. Spośród wielu takich malowniczych tras, oto kilka, które są częścią sieci National Rail i zapewniają transport społecznościom wzdłuż trasy, a także przyciągają turystów. Zachowane i zabytkowe linie kolejowe obsługują inne (zwykle parowozem) w przepięknej okolicy (patrz poniżej Zabytkowe i zabytkowe linie kolejowe na temat zachowanych linii kolejowych).

Cambrian Line (Shrewsbury - Aberystwyth/Pwllheli). Jest to trasa, która najpierw przebiega przez półgórski teren wyżynny środkowej Walii, a następnie Dolinę Dovey, zanim dotrze do wybrzeża. Trasa przechodzi przez Machynlleth, zanim rozdzieli się w Dovey Junction w pewnej odległości na południowy zachód. Południowa część kieruje się do Aberystwyth, północna część do Pwllheli w północnej Walii. Na północnym ramieniu, wybrzeże najpierw estuarium Dovey, a następnie zatoka Cardigan znajduje się obok. Góry Snowdonia znajdują się najpierw na północy, a następnie na wschodzie, gdy linia delikatnie wije się wzdłuż wybrzeża. Linia kolejowa przecina estuarium Mawddach na znanym moście Barmouth, kontynuując na północ, aby dotrzeć do Harlech i skręcając na zachód do Minffordd i Porthmadog. Trasa na zachód wzdłuż północnego brzegu zatoki Cardigan kończy trasę do Pwllheli. Trasa łączy się również z wieloma wąskotorowymi „małymi pociągami Walii”, które można wykorzystać do eksploracji górzystego wnętrza Walii.
Exeter-Penzance (w tym część linii Riviera): Zaprojektowana przez słynnego inżyniera Brunela jako część jego Great Western Railway, linia ta biegnie z Exeter w Devon do Penzance w Kornwalii i obejmuje długie odcinki, na których kolej biegnie bezpośrednio po murze morskim, na przykład w Dawlish. Przebiega również przez bujne doliny, obok dramatycznego Dartmoor, przecina wiadukty przy Brunel i wjeżdża do Kornwalii przez imponujący most Royal Albert Bridge nad rzeką Tamar (wymawiane TAY-mar). Obrazy fal rozbijających się o linię kolejową w Dawlish są ikoną Devon. Odcinek między Exeter i Newton Abbot jest szczególnie ładny, ponieważ pociąg jedzie wzdłuż muru morskiego przez ładne nadmorskie miasteczka Starcross, Dawlish i Teignmouth (wymawiane „Tin-muth”). Trzymaj oczy przyklejone do okna przez ten 15-20-minutowy odcinek!
Linia Heart of Wales Cała podróż ze Swansea do Shrewsbury trwa około czterech godzin i przebiega przez niektóre z najbardziej malowniczych górskich terenów Walii i malownicze miasteczka targowe.
Stonehaven-Aberdeen: linia na północ od Edynburga do Aberdeen przecina kultowy most Forth Bridge. Na północnym krańcu, między ładnym miastem portowym Stonehaven a „Granite City” Aberdeen, biegnie przez około 20 minut wzdłuż dramatycznego, skalistego wybrzeża ze spektakularnymi klifami wznoszącymi się w dół do Morza Północnego. Surowe zatoczki i wzburzone fale rozbijające się o skały dodają uroku temu widokowi. Trasa jest szczególnie imponująca o wschodzie słońca (co można zobaczyć, jadąc pociągiem sypialnym z Londynu do Aberdeen)
Linia Far North Line z szybko rozwijającego się miasta Inverness do najbardziej wysuniętego na północ miasta Wielkiej Brytanii, Thurso, przebiega przez imponujące krajobrazy Highlands, a także wzdłuż zatoki Moray Firth, zatoki Dornoch Firth i imponującego wybrzeża Sutherland. Inna malownicza trasa rozpoczyna się w Inverness i kieruje do Kyle of Lochalsh, skąd można dojechać na spektakularną wyspę Skye.
Linia Settle-Carlisle biegnie 73 mil (117 km) od Settle w North Yorkshire (lub możesz wsiąść do pociągu wcześniej w głównym mieście Leeds) do miasta Carlisle, w pobliżu granicy ze Szkocją. Najbardziej malownicza linia kolejowa w Anglii, biegnie przez dramatyczne wzgórza Pennine i Park Narodowy Yorkshire Dales. Spośród wielu wiaduktów najbardziej godny uwagi jest dramatyczny wiadukt Ribblehead z 24 kamiennymi łukami, a z wielu stacji na trasie można wybrać się na spacer. (Ta linia została przeznaczona do zamknięcia w latach 80., ale presja społeczna i rosnący ruch towarowy sprawiły, że pozostała otwarta)
Linia West Highland z Glasgow do portów Mallaig i Oban jest prawdopodobnie najbardziej spektakularna w Wielkiej Brytanii i regularnie uznawana za jedną z najlepszych tras kolejowych na świecie. Nocny pociąg sypialny z London Euston również podąża tą trasą do Fort William, a latem codzienny parowóz „The Jacobite” kursuje ostatnim odcinkiem między Fort William i Mallaig. Spektakularne widoki obejmują Gareloch, Loch Lomond, Rannoch Moor, Great Glen, wiadukt Glenfinnan i wreszcie Hebrydy, gdy zbliżasz się do Mallaig.

Usługi

Osiągnięciem British Rail, które jest nadal aktualne, jest to, że możesz kupić bilet bezpośredni z dowolnej stacji w Wielkiej Brytanii do dowolnej innej stacji, niezależnie od liczby przesiadek lub zaangażowanych firm kolejowych. Bilety można nawet kupić, aby uwzględnić podróże London Underground, Manchester Metrolink i wieloma innymi lokalnymi usługami metra.

Prędkość

HS2

Druga, znacznie dłuższa, linia kolei dużych prędkości jest w budowie; High Speed 2 (HS2) powstaje w celu odciążenia West Coast Main Line (WCML). Pierwszy odcinek (faza 1), który ma zostać otwarty w latach 2029–2033, połączy Londyn z nową stacją w Birmingham i istniejącą WCML w pobliżu Lichfield, a usługi będą kontynuowane do Manchesteru, Glasgow i innych głównych destynacji. Planowane przedłużenie linii w ramach fazy 2 poza Birmingham/Lichfield prawdopodobnie nie zostanie zrealizowane (od 2023), ponieważ zostało wstrzymane przez rząd z powodów finansowych.

Nowa linia o prędkości 360 km/h (225 mil/h) radykalnie poprawi połączenia między wieloma brytyjskimi miastami i miasteczkami daleko poza jej trasą, ale wysokie koszty i postrzegany negatywny wpływ na środowisko i społeczeństwo spotkały się z dużą krytyką. Podobnie, pomimo że trasa po raz pierwszy zapewni miastom poza południowym wschodem pociąg dużych prędkości, niektórzy mieszkańcy północy postrzegają ją jako pogłębiającą, a nie leczącą podział Północ-Południe i dominację Londynu.

Większość usług międzymiastowych porusza się z prędkością do 125 mil na godzinę (201 km/h), nawet na liniach niezelektryfikowanych. Wielka Brytania była pierwszym krajem, który wprowadził szybkie usługi spalinowe w latach 70. (używając pociągów InterCity 125, które po odnowieniu nadal są podstawą niektórych tras). W przeciwieństwie do niektórych krajów, usługi dużych prędkości zazwyczaj nie kosztują więcej niż inne, z wyjątkiem pociągów kursujących na High Speed 1 z London St Pancras do stacji w Kent. Tutaj płacisz wyższe opłaty niż za wolniejsze usługi, które nie korzystają z linii dużych prędkości. Poza liniami międzymiastowymi prędkości zwykle wynoszą do 100 mil na godzinę (160 km/h) na liniach głównych i mniej na bardziej podrzędnych trasach. W starym regionie Southern Region (regionie ograniczonym rzeką Tamizą i South Western Main Line do Weymouth) nawet połączenia międzymiastowe są ograniczone do 100 mil na godzinę (160 km/h) ze względu na ograniczenia związane z elektryfikacją trzeciej linii kolejowej.

W przypadku połączeń innych niż międzymiastowe (szczególnie w południowo-wschodniej Anglii) można usłyszeć określenie „szybkie”, jak w poniższym komunikacie: „Zatrzymuje się w Sevenoaks, Petts Wood, Bromley South, a następnie szybko do London Charing Cross”. Niekoniecznie odnosi się to do prędkości — oznacza to bez przesiadek. Tak więc pociąg w powyższym komunikacie ominie wiele stacji między Bromley South i London Charing Cross. Połączenie „szybkie” jest bez przesiadek, podczas gdy „półszybkie” oznacza zatrzymywanie się tylko na niektórych stacjach.

Klasy podróży

Ogólnie rzecz biorąc, istnieją dwie klasy podróży: klasa standardowa i pierwsza klasa. Większość pociągów podmiejskich i regionalnych oferuje tylko klasę standardową.

Komfort w klasie standardowej zazwyczaj obejmuje dwa siedzenia po obu stronach przejścia z mieszanką miejsc „naprzeciwko stołu” lub bardziej prywatnych miejsc „w stylu lotniczym”. Niektóre pociągi, zaprojektowane do bardziej intensywnego korzystania z usług pasażerów dojeżdżających do pracy, mogą mieć trzy siedzenia po jednej stronie i dwa po drugiej, a nawet po prostu przy ścianach z dużą ilością miejsca do stania.
Komfort w pierwszej klasie w pociągach międzymiastowych obejmuje dwa siedzenia i jedno siedzenie po obu stronach przejścia, z większym siedzeniem, większą przestrzenią na nogi, obsługą przy siedzeniu w postaci napojów, przekąsek i gazety (nie wszystkie usługi przy siedzeniu są dostępne w weekendy). Pierwsza klasa w pociągach podmiejskich jest zwykle znacznie bardziej podstawowa i może obejmować dwa siedzenia po obu stronach przejścia bez obsługi przy siedzeniu. Poza długimi podróżami (2 godziny lub dłużej) lub zatłoczonymi pociągami (np. pociąg do Londynu o 8 rano) prawie bezcelowe jest kupowanie biletu pierwszej klasy. Dzieje się tak, ponieważ poza faktem, że masz większe szanse na zdobycie miejsca (co można zagwarantować, jeśli uzyskasz rezerwację), nie daje to prawie żadnych korzyści w porównaniu z często znaczną różnicą cen. Sprawdź jednak ceny podczas rezerwacji, ponieważ ceny biletów pierwszej klasy Advance mogą być czasami zaskakująco rozsądne, a na dłuższej podróży dodatkowa przestrzeń na nogi i łokcie, a także (często całkiem dobre) posiłki i napoje są miłe. Warto również sprawdzić stronę internetową operatora pociągu, aby zobaczyć, co zapewnia pierwsza klasa, na przykład Avanti West Coast oferuje pełną obsługę posiłków, podczas gdy niektórzy inni operatorzy oferują tylko większe miejsce. W weekendy wielu operatorów oferuje dość tani awans do pierwszej klasy po wejściu do pociągu, zwany „Weekend First” — zobacz szczegóły na tej stronie National Rail. Zwykle jest to ogłaszane, a za awans płacisz personelowi pociągu. W niektórych przypadkach można również zagwarantować awans, płacąc z góry w kasie biletowej.
Klasa Standard Premium to dodatkowa klasa podróży oferowana w większości usług Avanti West Coast, w cenie pomiędzy klasą pierwszą a standardową. Umożliwia pasażerom siedzenie na tych samych siedzeniach i wagonach, co w pierwszej klasie, ale nie ma obsługi gastronomicznej. Istnieje możliwość awansu do Standard Premium na pokładzie pociągu za stałą opłatą za awans, która waha się do 35 funtów w zależności od długości podróży. Kierownik pociągu pobiera opłatę za awans po zajęciu miejsca.

Udogodnienia na pokładzie

Usługi międzymiastowe (np. usługi dalekobieżne na głównych liniach wymienionych poniżej) zazwyczaj oferują następujące udogodnienia na pokładzie:

Prawie wszystkie usługi oferują rezerwację miejsc, którą można wykonać bezpłatnie przy zakupie biletu lub później w kasie biletowej lub bezpośrednio w obsłudze klienta operatora. Są one oznaczone papierową etykietą lub wyświetlaczem elektronicznym nad każdym siedzeniem.
Większość usług oferuje bufet lub wózek z napojami i przekąskami poruszający się po pociągu. Rozkłady jazdy zazwyczaj wskazują, czy jest on dostępny w danym serwisie, a jeśli tak, czy jest dostępny przez cały czas, czy tylko przez część podróży.
Wszystkie usługi mają klimatyzację.
Wszystkie usługi mają co najmniej jeden wagon z całkowicie dostępną dla niepełnosprawnych toaletą i przewijakiem dla niemowląt.
Wszystkie usługi mają łączność internetową WiFi. Jest ona bezpłatna, ale często powolna i przerywana (szczególnie na obszarach wiejskich).
W wielu usługach jest „cichy wagon”, w którym nie wolno hałasować. W takich wagonach urządzenia powinny być wyciszone, a rozmowy telefoniczne nie są dozwolone. Usługi regionalne (np. te obsługiwane przez TransPennine Express, a także niektóre usługi Chiltern Railways, Transport for Wales, West Midlands Trains i ScotRail) zazwyczaj oferują następujące udogodnienia na pokładzie:

Wiele dalekobieżnych usług regionalnych oferuje rezerwacje miejsc, których można dokonać bezpłatnie przy zakupie biletu lub później w kasie biletowej lub bezpośrednio w obsłudze klienta operatora. Są one oznaczone papierową etykietą lub wyświetlaczem elektronicznym nad każdym siedzeniem.
Niektóre dalekobieżne usługi regionalne oferują wózek z napojami i przekąskami przemieszczający się po pociągu.
Klimatyzacja jest często, ale nie zawsze, dostępna.
Wszystkie usługi mają co najmniej jeden wagon z całkowicie dostępną dla niepełnosprawnych toaletą i przewijakiem dla niemowląt.
Wiele usług oferuje łączność internetową WiFi. Jest ona bezpłatna, ale często powolna i przerywana (szczególnie na obszarach wiejskich).

Usługi podmiejskie (np. te obsługiwane przez Southeastern, Southern Railway, Thameslink, South Western Railway, c2c, London Overground, Elizabeth line) zazwyczaj oferują następujące udogodnienia na pokładzie:

Klimatyzacja jest często, ale nie zawsze, dostępna.
Niektóre pociągi mają toalety. Tam, gdzie są dostępne, jest przynajmniej jeden wagon z toaletą w pełni dostosowaną do potrzeb osób niepełnosprawnych i przewijakiem dla niemowląt.
Wiele usług oferuje łączność internetową WiFi. Jest ona bezpłatna, ale często powolna i przerywana.

Linie Inter-City

Sieć międzymiastowa rozwinęła się z sześciu historycznych linii głównych. Prędkość linii wynosi do 125 mph (201 km/h), ale do 186 mph (299 km/h) dla High Speed 1, którą osiąga tylko Eurostar, a pociągi krajowe są ograniczone do 140 mph (230 km/h) i 100 mph (160 km/h) dla linii Great Eastern. Maksymalna prędkość 125 mph na głównej linii West Coast może być osiągnięta tylko przez pociągi kafelkowe, a pociągi konwencjonalne są ograniczone do 110 mph (180 km/h). Wszystkie linie międzymiastowe łączą się z Londynem na jednym końcu, z wyjątkiem Cross-Country Route. W Londynie jest wiele stacji, a każda linia główna kończy się na innej stacji (np. Paddington, King's Cross, St. Pancras, Euston). Stacje te są połączone siecią londyńskiego metra.

High Speed 1 (HS1) łączy Londyn z wieloma miejscami docelowymi w Kent, takimi jak Canterbury, Rochester i Medway Towns, Margate i Dover, a także z kanałem La Manche do Francji. Połączenia krajowe odbywają się z prędkością 140 mph (230 km/h) z Londynu do miast i miasteczek w Kent, a połączenia międzynarodowe Eurostar z prędkością 186 mph (299 km/h) do Paryża, Brukseli i Amsterdamu. Ta linia biegnie ze St Pancras.
East Coast Main Line - z London King's Cross do Edinburgh Waverley przez Peterborough, York i Newcastle, z odgałęzieniem do Leeds. Połączenia odbywają się co najmniej co godzinę z Londynu do Newark-on-Trent, Leeds i Edynburga, z rzadszymi połączeniami do Bradford, Hull, Sunderland i Aberdeen.
West Coast Main Line - z London Euston do Glasgow Central przez Milton Keynes, Preston i Carlisle, z odgałęzieniami do Birmingham, Manchester i Liverpool. Pociągi kursują co najmniej co godzinę z Londynu do Birmingham, Chester, Liverpool, Manchester i Glasgow, z rzadszymi połączeniami do Bangor, Holyhead, Blackpool i Edynburga.
Great Eastern Main Line - z London Liverpool Street do ][Norwich]] przez Colchester i Ipswich. Pociągi kursują co pół godziny na całej długości linii.
Great Western Main Line - z London Paddington do Bristol Temple Meads przez Reading, z odgałęzieniami na południowy zachód do Devon i Kornwalii oraz na zachód przez granicę walijską do Cardiff i Swansea. Pociągi kursują co najmniej co godzinę z Londynu do Oksfordu, Worcester, Bristolu, Cardiff, Swansea i Plymouth, z rzadszymi połączeniami do Hereford, Cheltenham, Paignton i Penzance.
Midland Main Line - z London St. Pancras do Sheffield przez Leicester i Derby, z odgałęzieniem do Nottingham. Usługi kursują co najmniej co godzinę z Londynu do Corby, Nottingham i Sheffield.
Cross-Country Route - łącząca Szkocję, północną Anglię, Midlands, południową i południowo-zachodnią Anglię. W przeciwieństwie do wszystkich innych linii międzymiastowych nie dociera do Londynu, a większość usług kursuje przez Birmingham.

Chociaż są to trasy oferujące usługi dużych prędkości, niektórzy operatorzy oferują dłuższe połączenia „szybkie” lub „półszybkie” na liniach lokalnych, jednym z takich przykładów jest usługa „szybka” West Anglia Main Line Greater Anglia, która zatrzymuje się tylko na London Liverpool Street, Tottenham Hale, Harlow Mill, Bishops Stortford, Audley End, Whittlesford Parkway i Cambridge. Znacznie dłuższa usługa Transport for Wales regularnie kursuje z Milford Haven do Manchesteru, zatrzymując się w miastach takich jak Carmarthen, Llanelli, Swansea, Bridgend, Cardiff, Newport, Abergavenny, Crewe i Manchester Piccadilly. Pociągi te nie są obsługiwane przez pociągi dużych prędkości i często kursują z mniejszą prędkością. Mogą również zatrzymywać się na stacjach pośrednich na trasie. Warto sprawdzić, gdzie zatrzymuje się Twój pociąg i czy istnieje szybsze połączenie, na przykład Great Northern's London King's Cross - Cambridge byłoby szybsze niż Greater Anglia's London Liverpool Street - Cambridge.

Linie regionalne, lokalne i podmiejskie

Rozległa sieć linii zapewnia usługi między miastami o znaczeniu regionalnym (np. Liverpool - Manchester), usługi lokalne (np. Settle - Carlisle) i usługi podmiejskie wokół wielu dużych miast (sieć jest szczególnie gęsta wokół Londynu, Glasgow, Birmingham i Liverpoolu). Do większości interesujących lub ważnych miast można dotrzeć koleją lub koleją i przesiadkowym połączeniem autobusowym (np. linia autobusowa łączy stację Leuchars ze St Andrews). Warto wypróbować planer podróży na stronie internetowej National Rail, aby sprawdzić, czy obsługuje on interesujące Cię miejsce (zobacz sekcję Planowanie podróży poniżej).

Usługi wiejskie

W niektórych wiejskich, lokalnych usługach (szczególnie w północno-zachodniej i południowo-zachodniej Anglii) niektóre mniejsze stacje są przystankami na żądanie. Zazwyczaj jest to wskazane w rozkładzie jazdy i ogłaszane w systemie nagłośnienia. Jeśli wsiadasz na przystanku na żądanie, pociąg zwolni i może również zatrąbić — jeśli chcesz wsiąść do pociągu, podnieś rękę, aby maszynista mógł cię zobaczyć. Jeśli chcesz wysiąść na przystanku na żądanie, powinieneś powiadomić obsługę pociągu, na której stacji chcesz wysiąść, a on da sygnał maszyniście, aby się zatrzymał.

Wsiadając do pociągu na niektórych wiejskich szkockich przystankach na żądanie na północ od Inverness, konieczne jest skorzystanie z kiosku Request to Stop na peronie, aby poprosić o zatrzymanie pociągu.

Pociągi sypialne

W Wielkiej Brytanii są trzy regularne pociągi sypialne, które kursują każdej nocy (oprócz sobót) w każdym kierunku. Podróżują wolniej niż ich odpowiedniki w ciągu dnia, oferując wygodny środek transportu nocnego. Wszystkie mają wagon salonowy, który jest otwarty dla pasażerów z zarezerwowanymi miejscami (chociaż w ruchliwe noce Caledonian Sleeper czasami ogranicza dostęp do wagonu salonowego tylko do pasażerów pierwszej klasy). W wagonie salonowym dostępny jest bufet z jedzeniem i napojami, oferujący niedrogie przekąski i napoje.

Z Londynu do Szkocji

Operator Last Resort rządu Szkocji obsługuje dwa połączenia Caledonian Sleeper, odjeżdżające każdej nocy z wyjątkiem soboty w każdym kierunku:

Lowland Sleeper odjeżdża z London Euston około 23:00 i dzieli się w Carstairs, aby dotrzeć do Glasgow Central i Edynburga o 07:30; pociągi jadące na południe odjeżdżają z Glasgow i Edynburga około 23:30.
Highland Sleeper odjeżdża z London Euston około 21:00 i dzieli się w Edynburgu, aby dotrzeć do Aberdeen o 07:40 (powrót o 21:40), Inverness o 08:40 (powrót o 20:40) i Fort William o 10:00 (powrót o 19:30). Pasażerowie podróżujący między Londynem a Edynburgiem nie mogą korzystać z Highland Sleeper, ponieważ jest to tylko przystanek. Ten pociąg zatrzymuje się na wielu stacjach pośrednich (np. Dundee, Stirling i Perth), ale bardzo wcześnie rano: wygodniej i taniej może być wziąć Lowland Sleeper do Edynburga lub Glasgow, a następnie przesiąść się na pociąg dzienny.

Rezerwacje w Caledonian Sleepers są obowiązkowe. Jeśli masz już bilet elastyczny lub karnet kolejowy, musisz zapłacić dopłatę za miejsce sypialne, jeśli chcesz mieć pokój, a nie miejsce; jeśli chcesz podróżować na miejscu, musisz po prostu uzyskać rezerwację miejsca (bezpłatnie - np. za pośrednictwem strony internetowej Caledonian Sleeper). Można korzystać z Highland Sleeper między Edynburgiem a Fort William (i stacjami pośrednimi) w obu kierunkach jako pociągu „dziennego”, jeśli masz bilet elastyczny lub karnet kolejowy, ale wymagana jest również (bezpłatna) rezerwacja miejsca.

Caledonian Sleeper wprowadził nowy tabor wyprodukowany przez CAF w 2019 roku. Najtańsze są fotele rozkładane: są one w układzie 2+1 porównywalnym z dzienną pierwszą klasą, ale bez obsługi przy siedzeniach, a światła pozostają włączone przez całą noc. To niewygodny sposób na spędzenie nocy; należy pamiętać, że siedzący pasażerowie w części pociągu Fort William muszą przesiadać się do wagonów w Edynburgu w środku nocy. Przedziały sypialne mają do dwóch łóżek w trzech konfiguracjach: pokoje „klasyczne” obejmują łóżka piętrowe z regulacją wysokości i umywalkę; pokoje „klubowe” mają łóżka piętrowe z regulacją wysokości i umywalkę, WC i prysznic oraz bezpłatne śniadanie; a pokoje dwuosobowe mają jedno łóżko dwuosobowe z umywalką, WC i prysznic. Są one sprzedawane na takich samych zasadach jak pokoje hotelowe, więc płacisz dodatkowo za pokój jednoosobowy, ale nie musisz dzielić pokoju z nieznajomym. Ceny są dynamiczne, płacisz mniej z góry, znacznie więcej w weekendy lub w okolicach Festiwalu Edynburskiego, jeśli rzeczywiście są dostępne miejsca do spania. Przelicz się na 140 funtów za bilet pojedynczy i 170 funtów za bilet podwójny „klasyczny” do Edynburga i 45 funtów za samo miejsce siedzące. Rezerwacji można dokonać z 12-miesięcznym wyprzedzeniem, a pociągi często wyprzedają się na kilka tygodni lub miesięcy przed (szczególnie na popularnych trasach lub datach). Zazwyczaj otrzymasz bilet elektroniczny, który będziesz musiał okazać przy wejściu na pokład (na telefonie lub wydrukowany, jeśli wolisz).

Z Londynu do West Country

Great Western Railway obsługuje pociąg Night Riviera Sleeper, który kursuje jedną trasą z London Paddington do Plymouth, Devon i Penzance, Kornwalia, zatrzymując się na licznych stacjach pośrednich. Rezerwacje w wagonach sypialnych Great Western Railway są opcjonalne (ale zalecane) w przypadku miejsc siedzących, a dopłaty są uiszczane oprócz podstawowej opłaty za rezerwację miejsca. Night Riviera oferuje dwa rodzaje zakwaterowania:

Komfortowe miejsca siedzące w klasie standardowej (siedzenia nie są odchylane).
Miejsca sypialne: albo kabina z dwoma miejscami do spania, albo (za wyższą dopłatą) kabina z jednym. Podróżujący samotnie nie będą musieli dzielić miejsca z innym podróżnym, ale będą musieli zarezerwować pojedynczą kabinę. Przedziały sypialne zostały odnowione w bardzo wysokim standardzie i każdy z nich zawiera umywalkę z mydłem i ręcznikiem, kompaktową szafę i gniazdka elektryczne z portami ładowania USB. Pasażerom miejsc sypialnych serwowane będzie bezpłatne śniadanie. Na pokładach wagonów sypialnych nie ma pryszniców, ale pasażerowie mogą korzystać z pryszniców na stacjach Paddington, Truro i Penzance bezpłatnie. Pasażerowie mogą również korzystać z saloniku pierwszej klasy na Paddington przed lub po podróży.

Pociągi parlamentarne

Brytyjską osobliwością jest pociąg Parliamentary lub ghost trains. Zwykle dzieje się tak, gdy firma kolejowa chce zamknąć stację, konkretną usługę lub całą linię, ale proces prawny w tym celu jest skomplikowany i kosztowny. Zamiast tego obsługują oni minimalną usługę wymaganą przez prawo: tylko jeden raz w tygodniu, tylko w jednym kierunku, zwykle w niewygodnym czasie. Inne pociągi Parliamentary są wykorzystywane do zaznajomienia maszynisty z nietypowymi ruchami. Przykładem tego ostatniego jest pociąg Chiltern Railways kursujący raz dziennie do London Paddington zamiast zwykłego London Marylebone, ponieważ pociągi były tam czasami przekierowywane. Trasa ta jest obecnie „obsługiwana” przez cotygodniową zastępczą linię autobusową z West Ealing do West Ruislip w środy.

Inne przykłady pociągów parlamentarnych obejmują:

London Liverpool Street do Enfield Town przez South Tottenham, sobota o 05:31 (pociągi zwykle jadą przez Stoke Newington)
Wolverhampton do Walsall bezpośrednio, sobota o 06:38
Gillingham do Sheerness-on-Sea, w dni powszednie o 04:56 i powrót o 21:32
Northampton do Crewe, z przystankiem na stacji Polesworth, od poniedziałku do soboty o 07:23

Zachowanie firm jest nieco cyniczne; ma to jednak swoją dobrą stronę. W przeciwieństwie do stacji i linii zamkniętych podczas „Beeching Axe”, kiedy Wielka Brytania straciła połowę swojej sieci kolejowej w ciągu niecałej dekady, stacje lub linie (obsługiwane wyłącznie przez „Parliamentary Train” mogą dość szybko stać się regularnymi stacjami i liniami z częstym kursowaniem. Może nie zdarza się to tak często, jak niektórzy by sobie tego życzyli, ale zdarzały się przypadki, gdy linie przechodziły z absolutnego minimum „obsługi pociągów”, aby uniknąć długiego procesu zamykania, do regularnej i faktycznie użytecznej obsługi.

Planowanie podróży

Najdłuższa podróż pociągiem w Wielkiej Brytanii

Najdłuższa podróż pociągiem w Wielkiej Brytanii to 08:20 z Aberdeen do Penzance, obsługiwana przez CrossCountry. Podróż trwa prawie 13 i pół godziny (przyjazd o 21:43), z trzydziestoma trzema przystankami pośrednimi i pokonuje 1162 km (722 mile). Jest obsługiwana przez czterowagonowy pociąg Class 220 Voyager lub pięciowagonowy pociąg spalinowy Class 221 Super Voyager i jest podatna na przepełnienie w ruchliwych punktach podróży. Uroczy fragment podróży w The Telegraph opowiada o doświadczeniu ojca i syna podczas całej podróży w letni dzień.

Najlepszym źródłem informacji jest strona internetowa National Rail pod adresem http://www.nationalrail.co.uk/. Posiada bardzo przydatny planer podróży, podaje aktualne informacje o wszystkich stacjach, zawiera informacje i plany stacji, informacje o biletach, a także przydatną wyszukiwarkę najtańszych biletów (jednak „bilety dzielone” mogą być nadal tańsze, patrz #Bilety na podróż dzieloną). Większość tych usług jest również dostępna telefonicznie w usłudze telefonicznej National Rail Enquiries pod numerem +44 3457 48 49 50. Strona internetowa National Rail podaje ceny, ale nie sprzedaje biletów (jednak będzie zawierała linki do kilku stron internetowych, które to robią). Spośród stron internetowych operatorów pociągów, przydatna do planowania podróży i kupowania biletów jest:

Great Western Railway to prywatna firma kolejowa, która korzysta z łatwego w użyciu systemu biletowego i w przeciwieństwie do większości stron internetowych sprzedaje również niektóre bilety online tutaj. Podobnie jak wszystkie strony internetowe firm kolejowych, podaje informacje i sprzedaje bilety na wszystkie usługi w Wielkiej Brytanii obsługiwane przez dowolną firmę.
Inne przydatne strony internetowe to northernrailway.co.uk, scotrail.co.uk, southwesternrailway.com i trainsplit.com

Zaleca się nie korzystać z większości niezależnych stron internetowych rezerwacji pociągów, które również istnieją, ponieważ często pobierają one nieuniknione dodatkowe opłaty za bilety, które można kupić bez opłat na stronie internetowej dowolnej firmy kolejowej! (np. za rezerwację, odbiór biletów pocztą lub odbiór na stacji). Jedynym wyjątkiem jest to, że niektóre strony internetowe osób trzecich, takie jak trainsplit.com, oferują bilety dzielone, co może zaoszczędzić znaczną kwotę (patrz #Bilety na podróż dzieloną).

Nie korzystaj z większości stron internetowych osób trzecich z biletami: bilety sprzedawane na thetrainline.com, redspottedhanky.com, mytrainticket.co.uk lub raileasy.co.uk można kupić po niższej cenie i bez żadnych opłat za rezerwację lub kartę na stronie internetowej dowolnej firmy kolejowej! Niektóre zewnętrzne strony internetowe sprzedające bilety pobierają opłaty za rezerwację i odbiór biletów, podczas gdy oficjalne strony przewoźników kolejowych tego nie robią. Strona thetrainline.com często reklamuje się w mediach w Wielkiej Brytanii, co utwierdza niektórych w przekonaniu, że jest taniej. Jednak w rzeczywistości, bez względu na to, co mówią inni, nie da się tam znaleźć tańszej oferty!

Kupowanie biletów

Cechą charakterystyczną sieci jest to, że możesz kupić bilet bezpośredni z dowolnej stacji do dowolnej innej w Wielkiej Brytanii, niezależnie od tego, z której lub ilu firm kolejowych będziesz musiał podróżować. Na stacjach możesz kupić bilety w kasach biletowych lub automatach biletowych. Coraz więcej stacji nie ma kas biletowych, a bardzo małe nie mają automatów; w takiej sytuacji powinieneś kupić bilet na pokładzie od konduktora tak szybko, jak to możliwe. Alternatywnie, większość podróżnych kupuje bilet online lub za pośrednictwem aplikacji. Możesz kupić bilet na jednej ze stron internetowych lub aplikacji firm kolejowych, z których wszystkie mają planer podróży i sprzedają bilety na wszystkie usługi firm, a nie tylko swoje własne. Istnieje również wielu zewnętrznych sprzedawców detalicznych, którzy mają licencję na sprzedaż biletów w imieniu firm kolejowych. Jeśli kupisz bilet online lub za pośrednictwem aplikacji, możesz otrzymać bilety na kilka różnych sposobów (w zależności od sprzedawcy detalicznego i podróży):

Bilet elektroniczny: otrzymujesz plik PDF, który pokazuje kod kreskowy i szczegóły biletu. Możesz pobrać tyle kopii, ile chcesz, aby wyświetlić je za pomocą czytnika PDF lub w aplikacji sprzedawcy na urządzeniu cyfrowym (telefon, iPad itp.) lub wydrukować w domu (zaleca się używanie zwykłego, białego papieru A4). Nie ma wymogu, aby bilet był aktywowany przed użyciem, ani aby osoba podróżująca okazywała dokument tożsamości — wystarczy pokazać sam bilet elektroniczny. Niektórzy sprzedawcy mogą również zezwolić na dodanie biletu elektronicznego do Apple Wallet lub Google Pay. Bilety elektroniczne nie są dostępne na podróże obejmujące korzystanie z metra londyńskiego (np. przejeżdżając przez Londyn) lub na większość podróży obejmujących ScotRail lub Merseyrail.
Odbiór na stacji: możesz odebrać bilet(y) na dowolnej stacji kolejowej, która ma punkty odbioru biletów — tj. na większości stacji z automatem biletowym lub kasą biletową. Jeśli odbierasz bilety z automatu, potrzebujesz karty bankowej (niektórzy sprzedawcy wymagają, aby była to dokładnie ta sama karta płatnicza, której użyto), a także 8-znakowego numeru referencyjnego odbioru biletu w e-mailu z potwierdzeniem. Jeśli podróżujesz ze stacji bez obsługi i automatu biletowego lub z niektórych lotnisk, które nie mają bezpośredniego połączenia National Rail, nie będzie można odebrać tam biletu. Powinieneś wybrać inną opcję realizacji biletów lub odebrać bilet na innej stacji przed podróżą.
- Jeśli podróżujesz po Szkocji usługami ScotRail, konduktor może nieoficjalnie zaakceptować zobaczenie wiadomości e-mail z potwierdzeniem. Jeśli podróżujesz do stacji z barierkami, może poprosić Cię o odebranie biletu na tej stacji, aby opuścić stację. Na przykład, wsiadając do pociągu w Achnasheen, musisz pokazać konduktorowi wiadomość e-mail z potwierdzeniem. Po przyjeździe do Inverness może być konieczne wydrukowanie biletu z tamtejszego automatu. W takim przypadku wybierz Inverness jako stację odbioru podczas zakupu biletu.
Bilet M: podczas zakupu biletu w aplikacji, w przypadku podróży z udziałem ScotRail i (w przypadku niektórych rodzajów biletów) Transport for Wales, czasami oferowany będzie bilet m, a nie bilet elektroniczny. Bilety M wyglądają podobnie do biletów elektronicznych (również mają kod kreskowy i szczegóły biletu), ale nie otrzymujesz pliku PDF i możesz je wyświetlić tylko na jednym urządzeniu w aplikacji używanej do zakupu biletu. Muszą zostać aktywowane przed rozpoczęciem podróży.
Poczta: bilety mogą zostać wysłane pocztą, ale trwa to 2–3 dni, więc nie są dostępne dla podróży w ciągu kilku następnych dni. Zazwyczaj pobierana jest opłata pocztowa.

Bilet nie gwarantuje miejsca, chyba że masz również rezerwację miejsca. W zależności od rodzaju biletu i przewoźnika kolejowego może ona zostać automatycznie dołączona do biletu lub możesz zostać poproszony o rezerwację miejsca — zapytaj, jeśli nie jesteś pewien. Niektóre pociągi (głównie lokalne i podmiejskie) nie zezwalają na rezerwację miejsc. Jeśli nie masz rezerwacji miejsca, możesz musieć stać, jeśli pociąg jest zajęty.

Rodzaje biletów

Bilety typu point-to-point występują w trzech typach: Advance, Off-Peak i Anytime. Istnieją również bilety „Rover” i „Ranger” na nieograniczone podróże w określonym obszarze. Możesz wybierać między elastycznością (zwykle droższe) a wartością (mniejsza elastyczność lub jej brak), podobnie jak w przypadku linii lotniczych. W kolejności rosnącej kosztów bilety są klasyfikowane jako:

Advance — są to zazwyczaj najtańsze bilety, chociaż jeśli odbywasz podróż powrotną, bilet Off-Peak lub Anytime Return może być czasami tańszy niż dwa bilety Advance. W przypadku biletów Advance musisz podróżować dokładnie tym pociągiem, który został wybrany podczas rezerwacji, i nie możesz przerywać podróży (np. zatrzymać się na stacji pośredniej lub wsiąść lub wysiąść na innych stacjach niż te podane na bilecie).
- Większość firm kolejowych pozwala teraz kupować bilety Advance do 5-10 minut przed odjazdem pociągu.
- Dostępność biletów Advance jest ograniczona i zazwyczaj ich cena rośnie w miarę zbliżania się daty/godziny odjazdu. W zatłoczonych pociągach bilety Advance wyprzedają się na kilka dni lub tygodni przed podróżą — po tym terminie dostępne będą tylko bilety Off-Peak lub Anytime, jeśli chcesz podróżować tym pociągiem.
- Bilety Advance są sprzedawane tylko jako bilety pojedyncze (w jedną stronę). Aby odbyć podróż powrotną, po prostu kup dwa bilety pojedyncze.
- Do zaplanowanej godziny odjazdu podróży można zmienić bilet Advance na inną datę lub godzinę lub na bilet Off-Peak lub Anytime, z zastrzeżeniem uiszczenia różnicy w cenie biletu plus opłaty administracyjnej, do 10 £, pobieranej przez sprzedawcę.
- Jeśli (bez ważnego powodu) wsiądziesz do innego pociągu niż ten podany w Advance, Twój bilet zostanie uznany za nieważny i będziesz musiał zapłacić za nowy bilet (w pełnej cenie), zostaniesz obciążony karą pieniężną (co najmniej 100 £ więcej, obniżoną do 50 £, jeśli zapłacisz terminowo) lub zostaniesz zgłoszony do postępowania karnego.
Off-Peak — można je kupić w dowolnym momencie do odjazdu pociągu, a ich cena nie ulega zmianie. Nie są one powiązane z konkretnym pociągiem — można skorzystać z dowolnego pociągu, z zastrzeżeniem obowiązujących ograniczeń czasowych (takich jak „nie przed 09:30 rano w dni robocze”) i ograniczeń trasy/operatora (takich jak „nie przez Londyn” lub „tylko Northern”).
- Ograniczenia czasowe różnią się znacznie w zależności od odbywanej podróży; internetowe planery podróży i aplikacje automatycznie sprawdzą, czy bilety poza szczytem są ważne na daną podróż. Każdy bilet poza szczytem ma 2-znakowy „kod ograniczenia” (np. B1), który wyjaśnia obowiązujące ograniczenia. Szczegóły można sprawdzić na stronie nre.co.uk/XX, gdzie XX to kod.
- W przypadku niektórych podróży dostępne są również tańsze bilety Super Off-Peak lub Evening Out. Są one takie same jak bilety poza szczytem, ale z dodatkowymi ograniczeniami czasowymi.
- Bilety Off-Peak są zazwyczaj droższe od biletów Advance, choć czasami nie dotyczy to podróży powrotnych (szczególnie w przypadku powrotu tego samego dnia, gdzie Day Returns są zazwyczaj dostępne na krótsze podróże).
- Bilety Off-Peak można zmienić na inną datę; może zostać naliczona opłata administracyjna w wysokości do 10 funtów.
- Bilety Off-Peak można „przedłużyć” na inną trasę (np. przez Londyn, jeśli masz bilet „nie przez Londyn”) lub na bilety Anytime, z zastrzeżeniem zapłaty różnicy w cenie. Można to zrobić za pośrednictwem firmy, w której kupiłeś bilet, lub w dowolnej kasie biletowej. Różnicę można również zapłacić w pociągu; nie ma za to żadnej kary. Należy pamiętać, że ograniczenia operatora (np. „tylko Northern”) nie mogą zostać przekroczone i można zostać uznanym za podróżującego bez ważnego biletu, jeśli wsiądziesz do pociągu obsługiwanego przez „niewłaściwą” firmę z takim biletem.
- W przypadku większości biletów Off-Peak możesz przerwać podróż w dowolnym miejscu na trasie. Oznacza to, że możesz zatrzymać się lub rozpocząć lub zakończyć podróż na stacji pośredniej. Istnieje niewielka liczba biletów, w przypadku których nie ma to zastosowania; możesz sprawdzić, czy tak jest, wyszukując szczegóły kodu ograniczenia (patrz powyżej).
- Bilety Off-Peak można zwrócić przed podróżą lub do 28 dni po wygaśnięciu biletu. Może zostać naliczona opłata administracyjna w wysokości do 5 funtów za bilet, chociaż niektórzy sprzedawcy detaliczni z niej rezygnują.
Anytime – można je kupić w dowolnym momencie do odjazdu pociągu, a ich cena nie ulega zmianie. Nie są one powiązane z konkretnym pociągiem – można skorzystać z dowolnego pociągu, z zastrzeżeniem ograniczeń trasy/operatora (takich jak „nie przez Londyn” lub „tylko północ”).
- Bilety Anytime są zazwyczaj droższe niż bilety Off-Peak, chociaż czasami nie dotyczy to podróży powrotnych (szczególnie jeśli wracasz tego samego dnia, podczas gdy bilety Day Returns są zazwyczaj dostępne na krótsze podróże).
- Bilety Anytime można zmienić na inną datę; może zostać naliczona opłata administracyjna do 10 GBP. Bilety Anytime Day Singles i Day Returns są ważne tylko w wybranym dniu; bilety Anytime Singles są ważne przez 2 dni. Część biletu Anytime Return w jedną stronę jest ważna przez 5 dni; część powrotna jest ważna przez miesiąc kalendarzowy.
- Bilety Anytime można „przedłużyć” na inną trasę (np. przez Londyn, jeśli masz bilet „nie przez Londyn”), z zastrzeżeniem zapłaty różnicy w cenie. Można to zrobić za pośrednictwem firmy, od której kupiłeś bilet, lub w dowolnej kasie biletowej. Można również zapłacić różnicę w pociągu; nie ma za to żadnej kary. Należy pamiętać, że ograniczenia operatora (np. „tylko Northern”) nie mogą zostać przekroczone, a podróżowanie bez ważnego biletu może być traktowane jako podróżowanie bez ważnego biletu, jeśli wsiądziesz do pociągu obsługiwanego przez „niewłaściwą” firmę z takim biletem.
- Dzięki biletom Anytime możesz zawsze przerwać podróż w dowolnym miejscu na trasie. Oznacza to, że możesz zatrzymać się lub rozpocząć lub zakończyć podróż na stacji pośredniej.
- Bilety Anytime można zwrócić przed podróżą lub do 28 dni po wygaśnięciu biletu. Może zostać naliczona opłata administracyjna w wysokości do 5 funtów za bilet, chociaż niektórzy sprzedawcy detaliczni z niej rezygnują.

Jeśli są dostępne, najtańsze bilety to zazwyczaj bilety Advance; jednak jeśli podróżujesz w obie strony (szczególnie jednodniową), może być taniej kupić bilet Off-Peak lub Anytime. Bilety Advance są zazwyczaj wydawane do sprzedaży z 8-tygodniowym wyprzedzeniem, ale może się to różnić od kilku tygodni do 6 miesięcy w zależności od operatora i trasy. Aby sprawdzić, jak daleko przed Tobą są dostępne bilety „Advance” dla operatora lub trasy, którą jesteś zainteresowany, odwiedź stronę „Booking Horizons” National Rail. Jeśli nie zarezerwowałeś z wyprzedzeniem, podróże krótkodystansowe i średniodystansowe są zazwyczaj nadal przystępne cenowo, jeśli kupisz je w dniu podróży, ale jeśli spróbujesz kupić bilety na dłuższe trasy w dniu podróży (np. Londyn-Szkocja), upewnij się, że masz przygotowany budżet.

Jeśli kupujesz bilet Off-Peak lub Anytime, cena biletu powrotnego jest często tylko o niewielką kwotę (1 GBP lub 10 pensów) wyższa niż cena biletu w jedną stronę, chociaż wprowadzono zmiany, aby zacząć przechodzić na „ceny w jedną stronę” w stylu tanich linii lotniczych. W przypadku większości krótszych podróży dostępne są tylko bilety Day Return, w przypadku których podróż w obie strony musi odbyć się tego samego dnia (bilety są ważne do końca dnia „kolejowego”, który kończy się o 04:29 następnego ranka). Bilety zakupione po północy są ważne do 04:29 następnego dnia (tj. maksymalnie 28,5 godziny). Na niektórych trasach o średniej długości, np. między Londynem a Cambridge, dostępne są zarówno bilety Return (powrót w ciągu miesiąca), jak i Day Return (powrót tego samego dnia). W przypadku dłuższych podróży bilety Day Return zazwyczaj nie są dostępne. Często ludzie (w tym pracownicy kas biletowych) używają słowa „return” w znaczeniu „day return” — może to powodować zamieszanie. Zawsze najlepiej jest przy zakupie biletu określić, czy chcesz dokonać powrotu w określonym terminie (powrót w ciągu miesiąca), czy też powrót tego samego dnia, aby mieć pewność, że kupujesz właściwy bilet.

Optymalizacja kosztów

Istnieją różne sposoby na uzyskanie zniżek, dla niektórych osób, czasami. Najprostszym sposobem na uzyskanie tańszych biletów jest zawsze rezerwacja z jak największym wyprzedzeniem.

Należy pamiętać, że poniżej skupiono się na wskazówkach, które dotyczą głównie miejsc poza Londynem; podróżowanie w obrębie Londynu (i w jego pobliżu) jest nieco bardziej skomplikowane i zostało omówione w dedykowanym artykule Optymalizacja transportu publicznego w Londynie.

Bilety dzielone

Przykładem złożoności i braku logiki w ustalaniu cen biletów jest to, że czasami tańsze może być podzielenie podróży na dwa lub więcej odcinków i kupienie osobnego biletu na każdy odcinek. Może to dotyczyć dowolnego z wymienionych powyżej typów biletów. Na przykład, w sierpniu 2018 standardowy bilet powrotny poza godzinami szczytu z Reading do Bristolu kosztował 63,20 GBP. Jeśli jednak odbywasz tę podróż w ciągu jednego dnia, lepiej byłoby kupić jednodniowe bilety powrotne z Reading do Didcot (6,60 GBP) i z Didcot do Bristolu (24,90 GBP) – łącznie 31,50 GBP, oszczędzając ponad 50%. Kupiłbyś oba bilety przed rozpoczęciem podróży.

Te bilety są ważne tylko w pociągach, które mają zatrzymywać się na odpowiedniej stacji pośredniej. W powyższym przykładzie musiałbyś skorzystać z pociągu, który zatrzymuje się w Didcot; większość pociągów Reading–Bristol zatrzymuje się w Didcot. Nie musisz jednak wysiadać z pociągu i wsiadać z powrotem na stacji pośredniej. Nie ma zbyt wielu powodów, aby uznać, które podróże mogą być tańsze dzięki tej taktyce, chociaż wydaje się, że podróże rozpoczynające się i kończące w głównych lokalizacjach są stosunkowo droższe (w naszym przykładzie Reading i Bristol to znacznie większe miasta niż Didcot). Zwykle tańsze jest również dzielenie podróży bez powrotów w ciągu dnia na dwie krótsze podróże z powrotami w ciągu dnia (co również widać w naszym przykładzie). Możesz przeprowadzić własne badania, korzystając ze strony National Rail, lub skorzystać ze sprzedawcy oferującego bilety dzielone, takiego jak TrainSplit, Trainline i Splitticketing. Dzielenie na każdej stacji pośredniej zwykle zwiększa koszt, a nie zmniejsza go.

Istnieje niewielkie dodatkowe ryzyko związane z zakupem biletów dzielonych w ten sposób, nawet jeśli korzystasz z więcej niż jednego pociągu. Jeśli masz dwa bilety Advance, których możesz użyć tylko w zarezerwowanych pociągach, pierwszy pociąg się spóźnia i nie zdążysz na pociąg przesiadkowy, masz pełne prawo do skorzystania z późniejszego pociągu przesiadkowego, o ile pozwoliłeś na ustalony „czas przesiadki” (co najmniej 5 minut, do 15 minut w przypadku największych stacji – zobacz BR Times i wprowadź nazwę stacji, aby uzyskać szczegółowe informacje) na stacji przesiadkowej. Sprzedaż biletów dzielonych stała się coraz bardziej powszechna w ostatnich latach, więc pracownicy prawdopodobnie będą zaznajomieni ze sprzedażą biletów dzielonych (niektórzy nawet to sugerują) i mało prawdopodobne jest, aby sprawiali jakiekolwiek trudności w takiej sytuacji.

Na stacjach z kasami biletowymi można kupić „bilety dzielone”, prosząc o dokładnie te bilety, których chcesz – zazwyczaj nie zostaną one Ci proaktywnie zaoferowane, ponieważ kasy biletowe mają obowiązek oferowania najtańszego biletu na przejazd, a nie najtańszego biletu dzielonego. Na stacjach, na których znajduje się tylko automat biletowy, możliwość zakupu biletów dzielonych będzie się różnić w zależności od tego, czy automat biletowy może sprzedawać bilety z innych stacji. Jeśli maszyna tego nie obsługuje, możesz wsiąść do pociągu z pierwszym biletem dzielonym, a następnie natychmiast znaleźć konduktora, aby kupić resztę, ale nie będzie on zobowiązany do sprzedaży Ci tego biletu, a niektóre pociągi nie mają konduktorów. Gdyby tak było, musiałbyś wysiąść z pociągu na ostatniej stacji, na której Twój bilet jest ważny. Zakup wszystkich biletów przed rozpoczęciem podróży jest bezpieczniejszy.

Witryny rezerwacyjne stron trzecich

Istnieje wiele stron internetowych osób trzecich (najpopularniejszą jest Trainline), które mogą rezerwować bilety na podróż pociągiem w Wielkiej Brytanii. Biorąc pod uwagę, że te strony internetowe zazwyczaj pobierają opłatę rezerwacyjną, jest to zazwyczaj zły pomysł, ponieważ można łatwo zarezerwować bilet u dowolnego operatora kolejowego w Wielkiej Brytanii (na dowolną podróż w Wielkiej Brytanii, nawet jeśli podróż odbywa się z innym operatorem) bez płacenia opłaty rezerwacyjnej. Istnieje niewiele powodów, aby z nich korzystać, z wyjątkiem przypadku biletów na podróż dzieloną opisanych powyżej.

Określanie trasy lub firmy kolejowej

Do miejsca docelowego może być kilka różnych tras lub operatorów z różnymi taryfami. Bilet ważny na trasie „Any Permitted” — ważny u wszystkich operatorów i bez ograniczeń na trasie — będzie zazwyczaj droższy niż bilet ograniczony do konkretnej trasy lub konkretnej firmy kolejowej.

Zmiana nadmiaru trasy

Mało znanym sekretem jest możliwość przekroczenia limitu biletu na inną trasę. Pozwala to zaoszczędzić pieniądze podczas podróży powrotnej, w której podróżujesz tańszą trasą w jednym kierunku. Weźmy na przykład powroty poza szczytem z Dundee do Inverness: dostępne są dwie różne trasy. Jedna jest wolna od jakichkolwiek ograniczeń, z trasą „Any Permitted”, druga wymaga podróży „przez Aviemore”. Pierwsza kosztuje 56,10 £, druga tylko 36,90 £. Jeśli chcesz podróżować przez Aviemore w jednym kierunku i przez Aberdeen w drugim, internetowy planer podróży zaoferuje Ci tylko bilet „Any Permitted”. W kasie biletowej będziesz jednak mógł kupić tańszą taryfę „via Aviemore” i uzyskać zmianę limitu trasy na kierunek, w którym chcesz podróżować przez Aberdeen (bez przejeżdżania przez Aviemore). Ta zmiana limitu trasy jest naliczana tylko w połowie różnicy między dwoma biletami. Łącznie zapłacisz 46,50 £, co oznacza oszczędność ponad 17% w porównaniu z taryfą „Any Permitted”.

Podobnie, na niewielkiej liczbie tras możesz kupić tańszy bilet, jeśli podróżujesz z konkretnym operatorem. Zazwyczaj wiąże się to z podróżą wolniejszym lub rzadziej kursującym pociągiem. Na przykład bilet pojedynczy bez ograniczeń między Glasgow a Edynburgiem kosztuje 12,50 £. Bilet ważny tylko na usługi CrossCountry kosztuje 8,50 £. Podobnie, zwróć uwagę na taryfy „West Midlands Railway/London Northwestern Railway only” między Londynem a West Midlands lub North-West, lub taryfy „Greater Anglia only” między Cambridge a Londynem. Należy pamiętać, że ograniczenia operatora nie mogą zostać przekroczone, a takie bilety są całkowicie nieważne w przypadku usług innych operatorów. Jeśli chcesz podróżować innym operatorem, powinieneś uzyskać zwrot pieniędzy za swój oryginalny bilet (z zastrzeżeniem opłaty administracyjnej do 5 £) i kupić nowy bilet.

Przerwa w podróży

Większość biletów (oprócz biletów Advance) pozwala na przerywanie podróży tyle razy, ile chcesz w ciągu dnia/dni, w których są ważne. Tak więc, jeśli jedziesz z Londynu do Edynburga z biletem Super Off-Peak Single, możesz zatrzymać się w York i/lub Newcastle, jeśli chcesz. Jeśli zamierzasz przerwać podróż, dobrym pomysłem jest poinformowanie personelu, gdy będzie sprawdzał Twój bilet — mogą go odpowiednio oznaczyć.

Tanie pociągi

Coraz popularniejsze w Europie są tanie międzymiastowe firmy kolejowe, które oferują usługi jednoklasowe „bez zbędnych dodatków”, konkurując z tanimi liniami lotniczymi i autokarami. Od 2022 w Wielkiej Brytanii działa tylko jedna taka dedykowana firma: Lumo kursuje popularną trasą East Coast Main Line między London King's Cross a Edinburgh Waverley, zajmując około 4 godz. 30 min z przystankami w Newcastle i Morpeth (pojedynczy wieczorny pociąg w kierunku południowym zatrzymuje się również w Stevenage). Firma ta rozpoczęła działalność z dużym rozgłosem jesienią 2021, reklamując pojedyncze bilety w cenie 20 funtów. Jednak od tego czasu ich ceny wzrosły, a wiele z ich usług jest bardzo obleganych. Nadal można jednak znaleźć okazje, a nawet zaoszczędzić na podróżach rozpoczynających się lub kończących poza Edynburgiem i Londynem, kupując dodatkowe części osobno; obecnie dostępne są również bilety przelotowe, takie jak „Lumo & ScotRail” dla niektórych miejsc docelowych poza Edynburgiem lub „Lumo & SWR”, „Lumo & SE” itp. dla niektórych miejsc docelowych poza Londynem. Upewnij się, że sprawdziłeś, jaki bilet kupujesz: naprawdę tanie bilety są ważne tylko w Lumo (i operatorach przesiadkowych poza Londynem/Edynburgiem), podczas gdy bilety „Any Permitted” (ważne dla wszystkich tras i operatorów) nie oferują żadnych oszczędności, ale możesz ich użyć w pociągach dowolnej firmy (w tym Lumo). Lumo obsługuje 5 pociągów dziennie w każdym kierunku.

Grand Central i Hull Trains to dwaj inni operatorzy o otwartym dostępie, którzy konkurują z LNER na trasie East Coast z London King's Cross. Jednak chociaż mogą być tańsi niż LNER, nie starają się oferować przede wszystkim opcji niskokosztowej w sposób, w jaki robi to Lumo.

West Midlands Trains (we współpracy z Transport for Wales w przypadku niektórych podróży) i Chiltern Railways konkurują z Avanti West Coast między Londynem a różnymi miejscami docelowymi w West Midlands i North-West. Oferują odpowiednio tańsze bilety „LNR/WMR only”, „LNR/WMR/TfW only” i „via High Wycombe”. Mogą one przynieść znaczne oszczędności w porównaniu z ceną „Any Permitted” obowiązującą u wszystkich operatorów, np. cena biletu powrotnego „Any Permitted” z Manchesteru do Londynu poza szczytem wynosi 103,90 GBP, podczas gdy cena biletu „LNR/WMR/TfW only” poza szczytem (który również ma znacznie mniej uciążliwe ograniczenia czasowe) wynosi 50,40 GBP.

Zniżki

Dostępne są zniżki dla:

Dzieci - do 15 roku życia, zazwyczaj 50%
Małe grupy - od 3 do 9 osób, zazwyczaj jedna trzecia zniżki
Duże grupy - 10 lub więcej osób
Karty kolejowe - karty rabatowe dla określonych grup
Regionalne karty kolejowe - oferujące zniżki w określonym regionie
Niektórzy pracownicy kolei europejskich

Karty kolejowe

Najczęściej stosowanym systemem zniżek w National Rail są Karty kolejowe. Kart kolejowych nie można używać do biletów Eurostar. Karty kolejowe można kupić w kasie biletowej dowolnej stacji (po wypełnieniu formularza i dostarczeniu dowodu kwalifikowalności oraz zdjęcia) lub online. Chociaż są one przeznaczone głównie dla obywateli Wielkiej Brytanii, oferowane zniżki sprawiają, że są przydatne dla osób odwiedzających Wielką Brytanię, które planują dużo podróżować pociągiem; jeśli wydajesz więcej niż około 90 funtów, Karta kolejowa zwróci się sama. Niektóre Karty kolejowe są dostępne w formie cyfrowej, gdzie obraz Karty kolejowej jest wyświetlany za pośrednictwem aplikacji na telefon komórkowy; jeśli chcesz taką kartę, pamiętaj, aby o tym poinformować, składając wniosek online, ponieważ nie możesz zmienić papierowej/plastikowej Karty kolejowej na format cyfrowy (i odwrotnie).

Należy pamiętać, że kilka Kart kolejowych ma minimalną stawkę 12 funtów, poniżej której stawka nie zostanie obniżona przed godziną 10:00 od poniedziałku do piątku; powinno to jednak dotyczyć tylko osób odbywających krótkie podróże i nie dotyczy biletów Advance. Niektóre Karty kolejowe nie są ważne przed godziną 9:30 lub 10:00 od poniedziałku do piątku.

16-25 Railcard oferuje zniżkę w wysokości 1/3 na większość biletów dla osób w wieku od 16 do 25 lat oraz studentów studiów stacjonarnych w każdym wieku (z odpowiednio ostemplowanym formularzem z uniwersytetu). 30 funtów rocznie lub 70 funtów za trzy lata. Obowiązuje minimalna opłata w wysokości 12 funtów, z wyjątkiem miesięcy lipca i sierpnia.
26-30 Railcard oferuje zniżkę w wysokości 1/3 na większość biletów dla osób w wieku od 26 do 30 lat. 30 funtów rocznie, dostępne tylko jako mobilna „aplikacja”. Obowiązuje minimalna opłata w wysokości 12 funtów.
Family & Friends Railcard oferuje zniżkę w wysokości 1/3 na bilety dla dorosłych i 60% na bilety dla dzieci. Na jednej Family & Friends Railcard może podróżować maksymalnie czterech dorosłych i czworo dzieci. Przynajmniej jeden posiadacz karty i jedno dziecko muszą podróżować razem przez całą podróż. 30 funtów rocznie lub 70 funtów przez trzy lata. Ta karta Railcard nie jest ważna przed 9:30 od poniedziałku do piątku.
Senior Railcard oferuje zniżkę w wysokości 1/3 na większość biletów dla osób w wieku 60 lat i starszych. 30 funtów rocznie lub 70 funtów przez trzy lata. Ta karta Railcard nie jest ważna na podróże w obrębie dawnego obszaru „Network SouthEast” (patrz Network Railcard poniżej) w Londynie i na południowym wschodzie w godzinach szczytu porannego.
Two Together Railcard to nowa karta Railcard wprowadzona w 2014 oferująca zniżkę w wysokości 1/3 dla dwóch osób (powyżej 16 lat) podróżujących razem. Obie osoby muszą mieć swoje zdjęcia na karcie i muszą pozostać razem przez całą podróż. Jeśli chcesz podróżować z kimś, kto nie jest wymieniony na karcie Railcard, musisz kupić osobną kartę Railcard. Ta karta Railcard nie jest ważna przed 9:30 od poniedziałku do piątku.
Network Railcard to niezwykły relikt ery British Rail sprzed prywatyzacji: jest to geograficznie określona Railcard, która odnosi się do obecnie przestarzałej „Network SouthEast”, marki British Rail dla regionu pociągów, które rozchodzą się promieniście z Londynu i południowo-wschodniej Anglii. Oferuje zniżkę w wysokości 1/3 na większość biletów dla posiadacza karty, a do trzech innych dorosłych i do czterech dzieci w wieku od 5 do 15 lat może zaoszczędzić 60% na bilecie dla dziecka. Kosztuje 30 funtów rocznie. Ta Railcard nie jest ważna przed godziną 10:00 od poniedziałku do piątku, a minimalna opłata za przejazd wynosi 13 funtów od poniedziałku do piątku.
Disabled Persons Railcard oferuje zniżkę w wysokości 1/3 uprawnionym niepełnosprawnym lub mającym ograniczenia ruchowe pasażerom. 20 funtów za rok lub 54 funty za trzy lata. Ta Railcard nie ma ograniczenia minimalnej opłaty za przejazd w wysokości 12 funtów.
HM Forces Railcard zapewnia podobną zniżkę w wysokości 1/3 dla czynnych członków brytyjskich sił zbrojnych i ich rodzin. Można go uzyskać tylko w obiektach wojskowych i nie można go kupić na stacji. Minimalna opłata za przejazd wynosi 12 funtów, z wyjątkiem miesięcy lipca i sierpnia.

Istnieje również kilka lokalnych Railcardów, które są ważne tylko w określonym regionie lub na określonym zestawie linii. Pełna lista takich Railcardów jest dostępna w National Rail

Rabaty dla pracowników kolei

Pracownicy kolei brytyjskich pracujący dla operatorów National Rail otrzymują „Rail Staff Leisure Card” (znaną również jako „Priv”), uprawniającą ich i ich partnerów/osoby na utrzymaniu do 75% zniżki na większość biletów publicznych (oprócz biletów Advance) na podróże rekreacyjne. Mogą również uzyskać 75% zniżki na karnet okresowy (patrz poniżej) na podróże między miejscem zamieszkania a pracą (lub edukacją, w przypadku osób na utrzymaniu). Zazwyczaj mogą podróżować za darmo w ramach usług obsługiwanych przez firmę, dla której pracują, a często także w spółkach stowarzyszonych lub innych firmach, z którymi istnieje wzajemna umowa.

Pracownicy Network Rail otrzymują bardziej ograniczoną „Online Leisure Card”, która ma podobną zniżkę 75% do „Priv”, ale może być używana tylko do zakupu biletów online i z pewnymi ograniczeniami co do operatorów, których można używać.

Pracownicy zatrudnieni przed 1 kwietnia 1996 r. otrzymują rozszerzone „zabezpieczone” udogodnienia podróżne, które obejmują wzajemne zniżki w London Underground i Eurostar, a w niektórych przypadkach bezpłatne podróże w określonych obszarach lub przez ograniczoną liczbę dni w roku.

Wszystkie europejskie państwowe spółki kolejowe (z wyjątkiem szwedzkiej SJ) uczestniczą w programie FIP (fr. Facilités de circulation Internationales du Personnel des chemins de fer; ang. International Travel Facilities for Railway Staff), co pozwala ich pracownikom ubiegać się o kartę FIP. Karta ta uprawnia ich do 50% zniżki na większość brytyjskich biletów publicznych (oprócz biletów Advance) na podróże rekreacyjne. Ta zniżka wzrasta do 75% dla pracowników francuskich, belgijskich, irlandzkich i północnoirlandzkich państwowych spółek kolejowych (odpowiednio SNCF, SNCB, IÉ i NIR). Podobnie, po roku służby, brytyjscy pracownicy mogą ubiegać się o kartę FIP, która daje im 50% zniżki na operatorów uczestniczących w FIP, zwiększając się do 75% w przypadku SNCF, SNCB, IÉ i NIR.

Zniżki „Priv” i FIP można uzyskać na ogół tylko.

Bilety sezonowe

Najbardziej zatłoczony pociąg w Wielkiej Brytanii

Popularność podróży pociągiem w Wielkiej Brytanii gwałtownie wzrosła od lat 90. XX wieku. Niektóre części sieci — głównie usługi podmiejskie w dużych miastach — cierpią z powodu przeludnienia. Planowanie podróży poza godzinami szczytu (06:00–09:30 i 16:00–19:00) może sprawić, że bilety będą tańsze, a podróże znacznie wygodniejsze.

Dojeżdżający do pracy mogą zaoszczędzić, kupując bilety sezonowe. Są one dostępne w kasach biletowych i automatach biletowych na stałą trasę między dowolnymi dwoma stacjami, które określisz. To powiedziawszy, jeśli możesz uniknąć konieczności kupowania biletu sezonowego, zrób to, ponieważ nadal są dość drogie. Na przykład, jeśli masz kartę kolejową dla osób niepełnosprawnych (pamiętaj, że jest ważna w pociągach w godzinach szczytu bez minimalnej opłaty), karnet prawdopodobnie będzie droższy. Podobnie w przypadku karty kolejowej 16-25, biorąc pod uwagę, że minimalna opłata w wysokości 12 funtów obowiązuje tylko od poniedziałku do piątku przed godziną 10:00, zastanów się, czy karnet nie jest w związku z tym tańszy. To samo dotyczy biletów „Flexi Season”, które są karnetem „8 dni w ciągu 28 dni”, a zatem są przeznaczone dla osób pracujących w środowisku hybrydowym. Zniżki są obliczane na podstawie taryf Anytime, co czyni je dość drogimi.

Jeśli znajomy lub członek rodziny ma roczny bilet okresowy wydany na podróż w obrębie obszaru „Gold Card”, może kupić bilety na wspólną podróż ze zniżką (a także kupić jedną Railcard dla siebie lub kogoś innego za 10 funtów rocznie). Podróżując z dziećmi, często może to być znaczna zniżka.

Karnety kolejowe

Istnieją trzy główne rodzaje karnetów kolejowych dostępnych dla odwiedzających Wielką Brytanię, które umożliwiają nieograniczone podróże koleją. Dopłaty są płatne za pociągi Eurostar i sypialne (chyba że podróżujesz na miejscach siedzących).

Interrail to karnet dla mieszkańców Europy. Najpopularniejszym rodzajem jest karnet Global Interrail, który jest ważny we wszystkich 33 krajach uczestniczących (w tym w Wielkiej Brytanii). Mieszkańcy Wielkiej Brytanii mogą również kupić karnety Global Interrail, ale takie karnety można wykorzystać w Wielkiej Brytanii tylko w dwa wybrane dni w okresie ważności karnetu, na podróż do/z portu, lotniska lub granicy. Istnieją dwa rodzaje dedykowanych karnetów Interrail, które obejmują części Wielkiej Brytanii: Interrail Great Britain jest ważny na podróże po Anglii, Szkocji i Walii, podczas gdy Interrail Ireland jest ważny na podróże po Irlandii Północnej i Republice Irlandii.
Eurail jest taki sam jak Interrail, ale dla mieszkańców spoza Europy. Ceny Eurail były historycznie inne, ale teraz są dostosowane do Interrail.
Karnety Britrail mogą być zakupione tylko przez osoby spoza Wielkiej Brytanii i muszą zostać zakupione online lub w swoim kraju ojczystym przed wyjazdem do Wielkiej Brytanii. Karnety Britrail obejmują podróże po Wielkiej Brytanii, ale nie po Irlandii Północnej. Oprócz karnetu krajowego istnieją regionalne karnety Britrail obejmujące określone obszary kraju.

Więcej informacji można znaleźć w europejskich karnetach kolejowych.

Bilety Ranger & Rover

W dużej mierze relikt ery upaństwowionych British Rail, bilety Ranger i Rover to bilety, które umożliwiają nieograniczone podróże z relatywnie niewielkimi ograniczeniami na określonym obszarze geograficznym przez okres od jednego do czternastu dni, w tym opcje takie jak „trzy dni w siedem”. Dostępnych jest wiele regionalnych Rangerów i Roverów, a pełna lista biletów (z ich warunkami) znajduje się na stronie National Rail. Istnieją również krajowe Rovers, takie jak:

All Line Rover - Umożliwia 7- lub 14-dniową podróż prawie wszystkimi regularnymi usługami kolejowymi w Anglii, Szkocji i Walii. Od stycznia 2023 kosztuje 540 GBP (7 dni) lub 818 GBP (14 dni) za klasę standardową i 818 GBP (7 dni) lub 1250 GBP (14 dni) za klasę 1. Dzieci płacą połowę ceny, a większość posiadaczy Railcard otrzymuje 1/3 zniżki.
Spirit of Scotland Travelpass: 4 dni w 8 dni lub 8 dni w 15 dni - odpowiednio 134 GBP i 179 GBP, z ulgami dla dzieci i posiadaczy Railcard.

W porównaniu do Interrail/Britrail, All Line Rover jest zazwyczaj znacznie droższy, nawet z Railcard (i zazwyczaj mniej elastyczny), dlatego turyści, którzy mają wybór, nie powinni korzystać z All Line Rover. Dla tych, którzy chcą podróżować w obrębie określonego regionu, dostępne są karnety Britrail ważne w określonym regionie; porównaj koszt z najbliższą alternatywą Ranger/Rover (używając Railcard, jeśli dotyczy), aby zobaczyć, który jest lepszym wyborem.

Dodatki do biletów

PlusBus. Bilet dodatkowy, który można kupić z biletami kolejowymi National Rail w Wielkiej Brytanii. Umożliwia nieograniczone podróże autobusami uczestniczących operatorów, a w niektórych przypadkach tramwajami, na całym obszarze miejskim miast obsługiwanych przez kolej (z wyjątkiem Londynu). Bilet PlusBus można kupić w tym samym czasie, w którym kupuje się bilet kolejowy, lub można okazać ważny bilet kolejowy w kasie biletowej w miejscu docelowym, jeśli zdecydujesz się kupić PlusBus po przyjeździe. PlusBus można kupić w dowolnej kasie biletowej, telefonicznie lub w automatach biletowych obsługiwanych przez większość operatorów kolejowych. Kilku operatorów pozwala teraz kupić PlusBus na swojej stronie internetowej. Najlepsze bilety PlusBus są zazwyczaj przeznaczone na duże miasta metropolitalne, ponieważ bilet często obejmuje cały obszar metropolitalny za ułamek ceny normalnego biletu dziennego. Jeśli masz Railcard, zniżka z tytułu Railcard zostanie zastosowana również do biletu PlusBus. UWAGA: Tylko w Anglii obowiązuje limit 2,00 £ za przejazd na bilety autobusowe w 2024. Od 2,50 £ do 7,00 £, w zależności od miejsca docelowego.
Travelcards to opcja dostępna na większości stacji w południowo-wschodniej Anglii przy zakupie biletu Day Return do Londynu. Oprócz podróży do Londynu, zapewniają one nieograniczone podróże metrem, koleją państwową, tramwajem i DLR w obrębie Wielkiego Londynu. Na przykład bilet Oxford do Londynu poza szczytem kosztuje 26,60 £ bez travelcard. Jednak bilet Oxford do Londynu poza szczytem kosztuje 31,30 £, dodatkowo umożliwiając nieograniczone podróżowanie po Londynie za mniej niż 5 £ więcej.
Ulepszenia Weekend First umożliwiają posiadaczowi biletu klasy standardowej ulepszenie do pierwszej klasy w sobotę i niedzielę w niektórych pociągach dalekobieżnych. Dodatek jest płatny w pociągu u konduktora, zależnie od dostępności. Ulepszenia zwykle zaczynają się od 5 funtów, ale w niektórych pociągach nie ma bezpłatnej usługi siedzenia w pierwszej klasie w weekendy. Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej National Rail tutaj.

Korzystanie z pociągu

'Strona internetowa National Rail ma stronę informacyjną dla każdej stacji kolejowej w Wielkiej Brytanii, ze szczegółami dotyczącymi dostępu, udogodnień, godzin otwarcia kas biletowych i zalecanych godzin przesiadek. Ekran „na żywo” Departures & Arrivals dla każdej stacji można również przeglądać online, z aktualnymi informacjami o kursowaniu pociągów.

Na stacji

Jeśli nie znasz swojej podróży, przyjedź na stację z zapasem czasu. Stacje w Wielkiej Brytanii często mają duże znaczenie architektoniczne, więc jeśli jesteś wcześniej, poświęć chwilę na rozejrzenie się.

Większość stacji ma elektroniczne ekrany odjazdów, na których wyświetla się lista pociągów w kolejności odjazdu, peronu, opóźnień, stacji, na których się zatrzymujesz, oraz przewoźnika kolejowego. Na większych stacjach często znajduje się inny ekran z etykietą „Najszybszy pociąg do...”, po którym następuje lista popularnych stacji. Jeśli Twój bilet nie wiąże Cię z konkretnym pociągiem, ten ekran jest łatwym sposobem na ustalenie nadchodzącego odjazdu, który dowiezie Cię do celu w najkrótszym czasie. Na małych lub wiejskich stacjach bez wyświetlaczy elektronicznych znaki wskażą, na którym peronie czekać na pociągi do celu.

Perony mogą nie być ogłaszane do kilku minut przed planowanym odjazdem pociągu, a czasami mogą ulec zmianie, jeśli pociąg jest opóźniony. Słuchaj komunikatów dźwiękowych, zwłaszcza tych, które zaczynają się od „To jest zmiana peronu”. Wiele stacji korzysta z automatycznych bramek biletowych w stylu metra: jeśli masz bilet papierowy, wkładasz go przodem do góry, lewym końcem (z logo strzałek) do pierwszego otworu skierowanego w twoją stronę; następnie bilet jest zwracany ze otworu na górze maszyny, a czynność jego wzięcia powoduje otwarcie bramki. Jeśli masz bilet elektroniczny, skanujesz bilet na czytniku pod otworem na papier. W Londynie możesz dotknąć czytnika kartą Oyster lub kartą zbliżeniową. Pracownicy są zawsze obecni przy tych bramkach, jeśli masz problem, i mogą również doradzić, gdzie stanąć, jeśli podróżujesz z rowerem.

Brytyjskie pociągi nie mają publicznie ogłaszanych numerów; są one identyfikowane na każdej stacji według zaplanowanej godziny odjazdu (za pomocą zegara 24-godzinnego), firmy kolejowej i miejsca docelowego (np. „14:15 CrossCountry service to Manchester Piccadilly”). Jeśli odjazd pociągu jest opóźniony, do jego identyfikacji nadal używana jest pierwotna planowana godzina odjazdu. Tylko kilka pociągów nosi nazwy, takie jak The Flying Scotsman między London King's Cross a Edynburgiem, The Northern Lights między London King's Cross a Aberdeen i The Highland Chieftain między London King's Cross a Inverness.

Będąc na stacji, bądź świadomy tego, co dzieje się wokół ciebie. Staraj się nie przeszkadzać, upewnij się, że stoisz z dala od krawędzi peronu (zazwyczaj jest żółta linia, za którą możesz stanąć) i nie używaj lampy błyskowej, ponieważ może to rozpraszać kierowców i personel pierwszej linii.

Wsiadanie do pociągu

W pociągach z rezerwacją wagony są oznaczone literami. Jeśli masz rezerwację miejsca, obserwuj zewnętrzną część pociągu, gdy przyjeżdża, aby sprawdzić literę swojego wagonu (na niektórych głównych stacjach na peronie znajdują się znaki informujące, gdzie czekać). Wagon A może znajdować się z przodu lub z tyłu pociągu (w zależności od kierunku jazdy), a niektóre litery mogą nie być uwzględnione (na przykład A-B-C-E). Uważaj, aby odróżnić literę wagonu od numeru miejsca: niektóre rezerwacje miejsc mają sufiks z literą A (w stylu lotniczym), F (w kierunku jazdy) lub B (w kierunku jazdy tyłem) - na przykład wagon B, miejsce 45A - to nie są litery wagonów!

Wszystkie pociągi mają drzwi sterowane elektrycznie; musisz nacisnąć podświetlony przycisk, aby otworzyć drzwi, a one zamykają się automatycznie przed odjazdem pociągu. Może być znaczna przerwa między pociągiem a krawędzią peronu. Jeżeli jest zimno, a Ty jesteś ostatnią osobą wchodzącą na pokład, uprzejmie zaleca się naciśnięcie przycisku „zamknij drzwi”, aby zapobiec przedostaniu się zimna do środka.

Znalezienie swojego miejsca

Rezerwacje miejsc są oznaczone albo papierowymi etykietami na zagłówkach, albo elektronicznym wyświetlaczem nad oknem, a także na bilecie rezerwacyjnym. Zazwyczaj nie wszystkie miejsca są zarezerwowane, chyba że pociąg jest bardzo zatłoczony — jeśli miejsce nie ma etykiety, jest niezarezerwowane i może na nim usiąść każdy posiadacz biletu. Pamiętaj jednak, że jeśli nie masz również rezerwacji miejsca, Twój bilet nie gwarantuje Ci miejsca. Etykieta rezerwacji lub wyświetlacz przy każdym miejscu określi stacje, między którymi miejsce jest zarezerwowane (np. „Dundee - York”). Jeśli nie masz rezerwacji i wszystkie miejsca wydają się być zarezerwowane, poszukaj takiego, w którym rezerwacja zaczyna się na stacji, do której pociąg jeszcze nie dotarł (i bądź przygotowany na zmianę miejsc, gdy tam dotrze) lub w którym rezerwacja kończy się na stacji, do której już się zatrzymał. W większości połączeń dalekobieżnych zwykle jest wagon bez rezerwacji, chociaż jeśli nie dołączysz do niego na początku podróży pociągiem, liczba miejsc może być ograniczona, szczególnie jeśli podróżujesz z innymi osobami.

Zachowaj bilet i wszelkie rezerwacje, przepustki i/lub Railcard przy sobie, gdy będziesz przemieszczać się po pociągu (np. do toalety lub wagonu restauracyjnego), ponieważ możesz zostać poproszony o okazanie biletu przez konduktora pociągu lub kontrolera biletów. Prawdopodobnie będziesz go również potrzebować, aby opuścić peron na stacji docelowej, ponieważ na wielu stacjach używane są bramki biletowe w stylu metra. Jeśli nie znajdziesz biletu na jednej z nich, będziesz miał duże kłopoty i będziesz narażony na wysoką karę pieniężną plus koszt nowego pełnego biletu. Zawsze trzymaj swój bilet przy sobie, dopóki nie zostanie zatrzymany przez bramki lub nie opuścisz stacji!

Przystanki na stacjach są zazwyczaj ogłaszane przez system nagłośnienia publicznego lub na przewijanych wyświetlaczach elektronicznych w wagonie.

Podróżowanie z bagażem

Różne pociągi różnią się pod względem ilości miejsca na bagaż. Prawie wszystkie pociągi (w tym wszystkie międzymiastowe) mają półki nad głowami pasażerów odpowiednie na małe przedmioty, takie jak mały plecak, teczka, torba na laptopa lub inny mały bagaż. Pociągi międzymiastowe i regionalne mają półki na bagaż odpowiednie na większe walizki. Jednak półki te szybko się zapełniają, a w pociągach dalekobieżnych zwykle nie ma wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich, więc wejdź do pociągu tak wcześnie, jak to możliwe, aby zająć miejsce. Jeśli nie możesz znaleźć miejsca na półkach, a przestawianie tam przedmiotów nie pomaga, być może będziesz musiał wcisnąć swój bagaż w każdą wolną przestrzeń. Może to być przestrzeń w przedsionku i na końcach każdego wagonu. Obsługa pociągu nie toleruje bagażu blokującego przejścia i drzwi (jest to niebezpieczne w nagłych wypadkach), a w skrajnych przypadkach, jeśli stanowi przeszkodę, może zostać po prostu wyrzucony na peron na następnym przystanku. Kradzież pozostawionego bez opieki bagażu może być problemem, więc uważaj na swój.

W niektórych pociągach, zwłaszcza międzymiastowych, może być specjalna przestrzeń bagażowa, która może być pomocna, jeśli masz dużą torbę. Na przykład pociągi Voyager CrossCountry mają przestrzeń bagażową w wagonie D (patrz sekcja poniżej na temat różnych typów używanych pociągów). W niektórych pociągach LNER między London King's Cross a Leeds (obsługiwanych przez pociągi InterCity 225) możliwe jest umieszczenie bagażu w przestrzeni bagażowej (w wagonie bagażowym/kierowcy po przeciwnej stronie pociągu od wagonu silnikowego/lokomotywy), jeśli jedziesz do miejsca docelowego pociągu. Poproś konduktora pociągu lub personel peronu o pomoc w załadunku bagażu.

Bagażu nie można wysłać bez opieki „z wyprzedzeniem” na kolei, a bardzo niewiele stacji ma przechowalnie bagażu „z przechowalnią bagażu”: tylko główne terminale w Londynie, Birmingham, Liverpool, Manchester, Leeds, Edynburg i Glasgow mają przechowalnie bagażu lub szafki.

Jedzenie i picie

Dostawanie jedzenia w sieci kolejowej może być zróżnicowanym doświadczeniem. Wiele dalekobieżnych usług oferuje wagon restauracyjny z barem przekąskowym lub małym sklepikiem, podczas gdy inne mogą mieć wózek podwożony do twojego siedzenia. W większości przypadków oferta poczęstunku nie wykracza poza wstępnie zapakowane kanapki, gorące i bezalkoholowe napoje, owoce i słodycze. Transport for Wales obejmuje pełny trzydaniowy posiłek w swojej usłudze Premier między Manchester/Holyhead i Cardiff. LNER i Avanti West Coast obejmują lekkie posiłki dla pasażerów pierwszej klasy w wielu usługach. Usługi lokalne zazwyczaj w ogóle nie oferują cateringu.

Tylko Great Western Railway oferuje pełny wagon restauracyjny, a te usługi Pullman działają tylko w ograniczonej liczbie pociągów na trasach Londyn-Plymouth i Londyn-Swansea. Miejsca są ograniczone, a ceny za dwa lub trzy dania są wysokie, ale warto spróbować, jeśli masz ochotę na coś słodkiego. Chociaż pierwszeństwo mają pasażerowie pierwszej klasy, pasażerowie klasy standardowej mogą zjeść posiłek w restauracji, jeśli jest miejsce. Pomimo nazwy Pullman, posiłki są serwowane w zwykłych wagonach pierwszej klasy.

Caledonian Sleeper ma wagon „klubowy” serwujący napoje i lekkie posiłki. W wagonie salonowym Night Riviera Sleeper znajduje się bar i bar z przekąskami.

Prywatne czartery, wycieczki kolejowe i zabytkowe koleje mogą oferować doświadczenia w wagonach restauracyjnych na niektórych trasach, a nawet okazjonalne rekreacje Pullman, choć za wyższą cenę biletu.

Wiele stacji w brytyjskiej sieci kolejowej ma punkty gastronomiczne. Podczas gdy niektóre stacje mają lokalne niezależne punkty, które są odwiedzane zarówno przez pasażerów, jak i mieszkańców, bardziej typowe są punkty franczyzowe fast food, sieci kawiarni lub sklepy typu convenience. Główne stacje końcowe lub węzły mają większy asortyment punktów. Sklepy Marks and Spencer zazwyczaj oferują najlepszy wybór jedzenia i napojów na stacji, chociaż są droższe. Restauracje z pełną obsługą na stacjach są rzadkością, podobnie jak puby przy peronie. Niektóre stacje końcowe sąsiadują z hotelami Grand Railway, które oferują restauracje.

Jeśli chcesz mieć pewność, że będziesz mieć coś do jedzenia lub picia, zabierz ze sobą własne. Istnieje niewiele ograniczeń dotyczących wnoszenia własnego jedzenia lub napojów. Napojów alkoholowych nie można spożywać ani nosić w widocznym miejscu (otwartym lub nie) w pociągach ScotRail, a także są one zabronione w pociągach TfL w Londynie. Niektóre konkretne pociągi lub stacje mogą mieć ograniczenia dotyczące alkoholu, jeśli wiadomo, że są problematyczne - będą na nich znaki informujące o tym, a Ty (i Twój bagaż) możecie zostać przeszukani pod kątem alkoholu przed wejściem na pokład.

Toalety

Większość pociągów regionalnych i dalekobieżnych ma toalety na pokładzie. Dostępność toalet jest różna, ale zazwyczaj jest jedna na dwa wagony. Wszystkie pociągi z toaletami mają co najmniej jedną toaletę dostępną dla wózków inwalidzkich, a te zazwyczaj mają składany przewijak dla niemowląt. Poziom czystości jest mniej więcej na poziomie innych publicznych toalet w Wielkiej Brytanii; mógłby być lepszy, ale nie jest obrzydliwy.

Jeśli w toalecie są drzwi elektryczne, zwykle jest oddzielny przycisk do blokowania drzwi, który należy nacisnąć oprócz tego, który powoduje zamknięcie drzwi. Jeśli nie naciśniesz tego przycisku, osoby z zewnątrz mogą otworzyć drzwi, gdy jesteś w środku. Podobnie nie będziesz w stanie otworzyć drzwi, aby wyjść, bez wcześniejszego naciśnięcia przycisku odblokowania.

Stacje z obsługą zazwyczaj mają otwarte toalety publiczne, gdy personel jest na służbie, i zazwyczaj są bezpłatne.

Palenie i alkohol

Palenie jest nielegalne w pociągach w Wielkiej Brytanii (i w zasadzie w każdym zamkniętym miejscu publicznym w Anglii, Walii i Szkocji). Pociągi są wyposażone w czujniki dymu, również w toaletach. Jeśli zostaniesz zauważony palący, obsługa pociągu zorganizuje oczekiwanie brytyjskiej policji transportowej na następnej stacji, a ty zostaniesz aresztowany i ukarany grzywną. Palenie jest również nielegalne na peronach i innych obiektach kolejowych, chociaż na mniejszych lub wiejskich stacjach jest to zazwyczaj ignorowane, jeśli palisz na świeżym powietrzu, tak daleko jak to możliwe od głównej poczekalni. Palenie papierosów elektronicznych nie jest dozwolone w pociągach, ale niektóre firmy kolejowe zezwalają na wapowanie na peronie.

Chociaż spożywanie alkoholu w większości pociągów i na stacjach nie jest koniecznie zakazane, możesz spotkać się z dezaprobatą ze strony współpasażerów i personelu kolejowego, jeśli będziesz go otwarcie spożywać na peronie. Poniżej wymieniono kilka wyjątków od tej zasady.

Podczas niektórych wydarzeń i w określonych godzinach firmy kolejowe mogą ograniczyć spożycie alkoholu w swoich usługach (na przykład pociągi jadące na popularne wydarzenia sportowe) i będą ogłaszać takie ograniczenia w pociągu lub na stacjach. Jeśli zostaniesz przyłapany na spożywaniu alkoholu w miejscu, w którym jest on objęty ograniczeniami, zostanie on skonfiskowany. Zostaniesz ukarany grzywną tylko wtedy, gdy nie oddasz alkoholu lub będziesz nadal pić po otrzymaniu ostrzeżenia.

British Transport Police może również usunąć Cię z dowolnej stacji lub pociągu w dowolnym momencie, jeśli zostanie uznane, że nie nadajesz się do podróży z powodu upojenia alkoholowego, a pracownicy kolei nie wahają się poprosić o interwencję w celu wyegzekwowania przepisów kolejowych, gdy jest to wymagane.

W pociągach obsługiwanych przez ScotRail nielegalne jest posiadanie widocznego alkoholu (otwartego lub nie) lub spożywanie alkoholu o każdej porze dnia. To ograniczenie nie dotyczy Caledonian Sleeper Service, gdzie alkohol jest sprzedawany w wagonie „Club”.

Na mocy odrębnych przepisów wiele lokalnych sieci transportowych, takich jak London Underground, również wprowadza zakazy dotyczące alkoholu.

Stacje

W Wielkiej Brytanii jest około 2560 stacji kolejowych, z wyłączeniem miejskich systemów szybkiego transportu, takich jak London Underground, Glasgow Subway, Tyne and Wear Metro i Docklands Light Railway. Prawie wszystkie stacje należą do państwowej spółki Network Rail, która zarządza również codzienną eksploatacją głównych stacji (np. Edinburgh Waverley). Inne są dzierżawione przez firmę obsługującą pociągi, która obsługuje większość tamtejszych usług, a która odpowiada za eksploatację, utrzymanie i obsadę personelu stacji. Stacje różnią się pod względem wyposażenia (zobacz informacje na stronie internetowej National Rail), ale prawdopodobnie będziesz mieć trudności ze znalezieniem kosza na śmieci na głównych stacjach ze względu na ryzyko terroryzmu.

Większość stacji znajduje się w centrum miast lub miasteczek lub w odległości spaceru. Jednak stacja kończąca się na Parkway (np. Bristol Parkway, East Midlands Parkway) ma duży parking, więc pasażerowie mogą dojechać do niej samochodem, a następnie wsiąść do pociągu: oznacza to, że jest daleko od centrum miasta, często na odległych przedmieściach lub nawet na środku niczego. Jeśli masz wybór stacji, nie wysiadaj na stacji Parkway, jeśli Twoim celem jest centrum miasta - na przykład wysiadłbyś na stacji Bristol Temple Meads, a nie Bristol Parkway, aby dotrzeć do centrum Bristolu. Wyjątkiem jest przesiadka do dalszej stacji - na przykład zautomatyzowany transporter DART kursuje z Luton Airport Parkway do lotniska Luton.

Wiele stacji, które pochodzą z epoki wiktoriańskiej, takich jak słynny St Pancras w Londynie, jest bardzo imponujących pod względem architektonicznym i warto wybrać się na wycieczkę, aby je zobaczyć, nawet jeśli nie podróżujesz pociągiem.

Główne stacje w Londynie

Podczas podróży obejmującej przesiadkę między stacjami w Londynie, bilet bezpośredni zazwyczaj umożliwia przesiadkę w londyńskim metrze. W XIX wieku zakazano budowania stacji końcowych zbyt blisko centrum Londynu, ponieważ uważano, że narażałoby to zabytkowe budynki na ryzyko. W rezultacie większość z nich została zbudowana w pierścieniu, który w tamtym czasie znajdował się tuż poza centrum, ale po ekspansji Londynu w XX wieku, znajduje się w jego obrębie. Pogrubiona czcionka oznacza stację wyłącznie końcową; większość stacji w Londynie to stacje końcowe, ponieważ tylko kilka linii przecina stolicę.

Blackfriars
Cannon Street
Clapham Junction
Charing Cross
Euston
Fenchurch Street
King's Cross
Liverpool Street
London Bridge

Marylebone
Moorgate
Paddington
St Pancras International
Stratford
Victoria
Waterloo
Waterloo East

Główne stacje regionalne

Poza Londynem National Rail wymienia następujące główne stacje przesiadkowe, na których pasażerowie najczęściej muszą przesiadać się w przypadku podróży obejmujących wiele odcinków.

Ashford International
Basingstoke
Birmingham International (tak się nazywa, ponieważ obsługuje lotnisko w Birmingham)
Birmingham New Street
Birmingham Snow Hill
Brighton
Bristol Parkway
Bristol Temple Meads
Cambridge
Cardiff Central
Cardiff Queen Street
Carlisle
Chester
Colchester
Coventry
Crewe
Darlington
Derby
Doncaster
Edinburgh Waverley
Ely

Pociągi i tabor kolejowy

Większość pociągów jest nowoczesna, wygodna i dostępna dla osób niepełnosprawnych, chociaż szczególnie w pociągach podmiejskich i niektórych starszych pociągach, wysokie osoby mogą mieć problem z miejscem na nogi. Po dużych inwestycjach w ciągu ostatnich dziesięciu lat, wszystkie są dość nowe lub zostały w tym czasie gruntownie odnowione. Nie zobaczysz wielu tradycyjnych lokomotyw ciągnących pociągi pasażerskie (chyba że podróżujesz jednym z pociągów sypialnych), ponieważ większość usług jest teraz obsługiwana przez zespoły trakcyjne. Te, które nadal używają lokomotyw, są zazwyczaj ustawione w konfiguracji push-pull, z drugą lokomotywą lub beznapędową przyczepą napędową z tyłu, co pozwala na jazdę pociągiem „do tyłu” i eliminuje potrzebę omijania lokomotyw na końcu linii. Wiele pociągów wycieczkowych lub czarterowych parowozów jest nadal ciągniętych przez lokomotywy.

Ponieważ około jedna trzecia torów jest zelektryfikowana, powszechne są pociągi spalinowe (w tym w usługach międzymiastowych), ale te same prędkości maksymalne są zwykle osiągane niezależnie od źródła zasilania. Brytyjskie pociągi mają numer klasy, ale większość odnosi się do nich po nazwie (np. „Jechałem dziś jednym z tych Pendolino”). Ta sekcja daje orientację w pociągach, których najprawdopodobniej będziesz potrzebować i czego możesz się spodziewać. Istnieje więcej klas, które są mniej powszechne, szczególnie w przypadku elektrycznych pociągów wieloczłonowych w usługach lokalnych i regionalnych.

Usługa dużej prędkości

HS1 to jedyna działająca w Wielkiej Brytanii linia kolei dużych prędkości, która łączy London St Pancras z tunelem pod kanałem La Manche. Oprócz międzynarodowych usług Eurostar, Southeastern Highspeed obsługuje krajowy pociąg dużych prędkości, który został zbudowany przez Hitachi w Japonii. Oficjalnie oznaczone jako Class 395, ale zwykle znane jako Javelin, te „mini Shinkanseny” poruszają się z prędkością do 140 mil na godzinę (230 km/h) między Londynem, Ebbsfleet, Ashford, Canterbury, Dover i innymi miastami w hrabstwie Kent. Jest reklamowany jako „najszybszy pociąg w Wielkiej Brytanii”, chociaż składy pociągów Eurostar poruszają się znacznie szybciej. Bilety na usługę Javelin są o kilka funtów droższe niż na inne usługi Southeastern, ale jest to zdecydowanie najszybszy sposób podróżowania między Kent a Londynem, ponieważ w hrabstwie nie ma innych linii międzymiastowych. 395 ma 6 wagonów w składzie, chociaż dwa składy można połączyć, aby utworzyć pociąg 12-wagonowy. Przydomek Javelin pochodzi od nazwy jednostki, która powstała w 2012 jako szybka usługa wahadłowa dla Parku Olimpijskiego w Stratford; 24 spośród jednostek nazwano na cześć brytyjskich olimpijczyków i paraolimpijczyków.

Usługi międzymiastowe

Pociągi międzymiastowe w Wielkiej Brytanii zwykle poruszają się z prędkością do 125 mil na godzinę (201 km/h) (maksymalna prędkość dla wszystkich linii z wyjątkiem HS1) i mają zazwyczaj najwięcej udogodnień, w tym bezprzewodowy dostęp do Internetu, a często także sklep lub bufet na pokładzie. Niektóre usługi międzymiastowe (np. między miastami w Szkocji) korzystają z pociągów Turbostar, które są opisane w sekcji regionalnej poniżej.

Pociąg Intercity Express i Azuma

Seria 800 (klasa 800, 801, 802) to pociągi międzymiastowe zbudowane przez Hitachi w hrabstwie Durham i we Włoszech, a także rozmieszczone na kilku głównych liniach sieci. Klasa 800 została wprowadzona w chaotycznym stylu na trasach Great Western Railway (GWR) 16 października 2017, kiedy to inauguracyjny pociąg przybył do London Paddington z prawie godzinnym opóźnieniem z powodu licznych problemów technicznych. Zostały wprowadzone na trasach LNER w maju 2019.

Zostały nazwane Intercity Express Train (IET) przez Great Western i Azuma (co po japońsku oznacza wschód; podobnie jak pociągi javelin, te zestawy wykorzystują japońską technologię Shinkansen) przez LNER. Jednostki klasy 800 są dwumodowe - poruszają się po napowietrznych liniach elektrycznych, gdy są dostępne, i przełączają się w ruchu na podpodłogowe silniki Diesla, gdy ich nie ma. Klasa 802 to po prostu pociągi klasy 800 z mocniejszymi silnikami Diesla i większymi zbiornikami paliwa. Jednostki klasy 801 to pociągi czysto elektryczne. Pociągi mają pięć, dziewięć lub dziesięć wagonów i poruszają się z prędkością 125 mil na godzinę (201 km/h) w trybie elektrycznym i 100 mil na godzinę (160 km/h) w trybie diesla.

Każdy wagon ma bagażniki na każdym końcu i duże bagażniki nad siedzeniami, a także mieszankę stolików i siedzeń w stylu lotniczym z gniazdkami elektrycznymi. Pociągi były krytykowane za twarde, pionowe siedzenia, ale oferują dużo miejsca na nogi i bardziej przestronne wnętrza niż wiele pociągów międzymiastowych. GWR oferuje wózek z przekąskami w większości usług IET, podczas gdy usługi Azuma LNER obejmują bufet. Pociągi dziesięciowagonowe składają się z dwóch pociągów pięciowagonowych połączonych ze sobą i konieczne jest wsiadanie do właściwego przedziału, jeśli masz rezerwację miejsca lub chcesz skorzystać z restauracji Pullman GWR, ponieważ nie ma przejścia między pociągami.

InterCity 125

Kiedyś podstawa brytyjskiej sieci międzymiastowej, „HST” (skrót od „High Speed Train”) lub InterCity 125 nadal można spotkać w Wielkiej Brytanii na niektórych dalekobieżnych trasach regionalnych w Szkocji i południowo-zachodniej Anglii. Większość HST została zastąpiona przez powyższe pociągi serii 800.

Jednym z niewielu dużych sukcesów British Rail było wprowadzenie obsługi dieslowej 125 mph (201 km/h) pod koniec lat 70. i nadal utrzymują rekordy prędkości dla pociągów dieslowskich. Poza trzema spisanymi z powodu wypadków, wszystkie pozostały w eksploatacji przez ponad czterdzieści lat dzięki doskonałej konstrukcji, a niektóre nadal jeżdżą do 2024 roku. Wszystkie zostały kompleksowo odnowione w ciągu ostatniej dekady i są praktycznie zupełnie nowe w środku. Mają więcej miejsca na bagaż niż wiele bardziej nowoczesnych pociągów, z dużymi półkami na każdym końcu wagonu. Większość ma również gniazdka do ładowania laptopów/telefonów komórkowych, a ScotRail ma przydatny wagon bufetowy serwujący ciepłe i zimne jedzenie i napoje. Pełnowymiarowe zestawy InterCity 125 składały się z 7–9 wagonów i dwóch wagonów silnikowych (po jednym na każdym końcu), ale pozostali operatorzy ScotRail i GWR obsługują krótsze składy 4 i 5 wagonów pod nazwami odpowiednio „Inter7City” i „Castle class”. Wszystkie wagony zostały zmodyfikowane tak, aby zamiast poprzednich zawiasowych drzwi zewnętrznych używać automatycznych drzwi elektrycznych.

InterCity 225

Jeśli podróżujesz międzymiastowymi pociągami LNER między London King's Cross a York lub Leeds, możesz jechać jednym z tych elektrycznych pociągów wprowadzonych w 1990 roku. Zostały zaprojektowane do prędkości 225 km/h (140 mph), stąd ich nazwa, ale są ograniczone do limitu prędkości linii wynoszącego 125 mph (201 km/h), ponieważ ze względów bezpieczeństwa wszystkie pociągi w Wielkiej Brytanii poruszające się z prędkością powyżej 125 mph muszą mieć sygnalizację w kabinie, a do tej pory nie została ona zainstalowana w większości sieci. Zestawy InterCity 225 składają się z dziewięciu wagonów obsługiwanych w konfiguracji push-pull, z lokomotywą elektryczną na północnym krańcu i wagonem sterowniczym na końcu w Londynie. Wszystkie InterCity 225 zostały kompleksowo odnowione i mają drzwi otwierane elektrycznie, wagon bufetowy z ciepłymi i zimnymi potrawami i napojami, gniazdka elektryczne i wygodne siedzenia (wiele z nich ma duże stoły, idealne dla rodzin lub grup). Wagon B to cichy wagon. Są tam duże bagażniki podobne do tych w pociągach InterCity 125, ale i one szybko się zapełniają, dlatego wsiadaj do pociągu tak wcześnie, jak to możliwe.

Pendolino

Klasa 390 Pendolino to elektryczny międzymiastowy pociąg z wychylnym nadwoziem na West Coast Main Line między London Euston, północno-zachodnią Anglią i Glasgow. Wprowadzony na początku XXI wieku i wykorzystujący włoską technologię wychylenia (stąd nazwa), porusza się z prędkością 125 mil na godzinę (201 km/h); ale podobnie jak InterCity 225, został zaprojektowany do prędkości 140 mil na godzinę (230 km/h), chociaż nie ma sygnalizacji kabinowej, stąd ograniczenie), i przechyla się do 8 stopni na zakrętach. Posiada mały sklep pokładowy sprzedający czasopisma/gazety, ciepłe i zimne przekąski i napoje. Wagon A to cichy wagon w klasie standardowej, wagon H w pierwszej klasie. Pendolino zostały zbudowane jako pociągi 9-wagonowe, ale wiele z nich zostało teraz rozbudowanych do 11 wagonów. W 2007 roku wadliwy tor spowodował wykolejenie się Pendolino jadącego z dużą prędkością w Grayrigg w Kumbrii. Zginęła tylko jedna osoba, a brak większej liczby ofiar śmiertelnych przypisuje się odporności jednostki na zderzenia. Jednak mocno wzmocnione nadwozie oznacza, że nie wszystkie siedzenia mają okno.

Voyager i Super Voyager

Klasa 220 Voyager i Klasa 221 Super Voyager to międzymiastowe pociągi spalinowe, wprowadzone około 2001 roku; Super Voyager różni się głównie tym, że przechyla się podczas pokonywania zakrętów, aby umożliwić większą prędkość. Obsługiwane przez CrossCountry i Avanti West Coast, zwykle mają cztery lub pięć wagonów i poruszają się z prędkością 125 mph (201 km/h). Każdy wagon ma silnik pod podłogą, więc nie są tak ciche jak niektóre inne. Nad głowami pasażerów półki na bagaż są dość wąskie i nie ma tak dużo miejsca na bagaż jak w niektórych innych pociągach. Virgin Voyagery mają przydatny sklep/bufet jak w Pendolino, ale jednostki CrossCountry mają tylko nieregularny serwis wózkowy, mimo że niektóre pokonują bardzo długie dystanse (np. Aberdeen - Penzance). Lokomotywa klasy 222 Meridian obsługiwana przez East Midlands Trains jest bardzo podobna, ponieważ została zbudowana przez tego samego producenta i również osiąga prędkość do 125 mil na godzinę (201 km/h), ale może być o wiele dłuższa, ma nawet 7 wagonów, jest mniej ciasna i ma sklep/bufet.

Usługi regionalne, lokalne i podmiejskie

Turbostar i Electrostar

Diesel Turbostar i elektryczne Electrostar firmy Bombardier to najliczniejsze pociągi zbudowane w Wielkiej Brytanii od czasu prywatyzacji kolei w latach 90. Turbostary mogą osiągać prędkość do 100 mil na godzinę (160 km/h — silnik usłyszysz pod podłogą każdego wagonu w Turbostarach) i są używane w całej Wielkiej Brytanii przez wiele firm kolejowych, a elektryczna wersja Electrostar jest najczęściej spotykana w południowo-wschodniej Anglii. Pociągi Turbostar klasy 170, 171 i 172 obsługują połączenia lokalne, regionalne i niektóre międzymiastowe i zazwyczaj mają cyfrowe wyświetlacze informacyjne i automatyczne komunikaty. Może być dostępna usługa wózka, ale nie ma bufetu, a nie wszystkie mają gniazdka. Mają od dwóch do czterech wagonów i czasami są łączone ze sobą, aby utworzyć dłuższy pociąg. Electrostary są podobne, wprowadzone w ciągu ostatnich dziesięciu lat w celu zastąpienia tłumów starych jednostek na południu i południowym wschodzie Anglii. Pociągi Electrostar klasy 357, 375, 376, 377, 378 i 379 obsługują tam połączenia regionalne i podmiejskie i podobnie jak Turbostar mogą osiągnąć prędkość 100 mil na godzinę (160 km/h), ale z szybszym przyspieszeniem (ponieważ są elektryczne). Podobnie jak w przypadku Turbostar, może być dostępna usługa trolejbusowa, ale przestrzeń bagażowa nie jest tak duża jak w pociągu międzymiastowym.

Express Sprinter

Klasa 158 i 159 Express Sprinter zostały wprowadzone około 1990 roku przez British Rail i są przeznaczone do średnio- i długodystansowych przewozów regionalnych. Mogą osiągnąć prędkość 90 mil na godzinę (145 km/h) z silnikiem wysokoprężnym pod każdym wagonem i są używane w szczególności przez ScotRail i wiele innych firm na północy, południowym zachodzie i zachodzie Anglii. Były dość prestiżowe, gdy zostały wprowadzone, a jazda jest dość płynna. Mają bagażniki nad głowami pasażerów i na końcu wagonu, ale nie tak dużo jak w pociągach międzymiastowych. W przeciwieństwie do Turbostar, drzwi znajdują się na końcu każdego wagonu, więc zimna pogoda nie wchodzi do środka, gdy zatrzymujemy się na stacji, ale są znane ze słabej klimatyzacji, która często psuje się w upalne dni.

Sprinter i SuperSprinter

Klasy te tworzą rodzinę spalinowych zespołów trakcyjnych wprowadzonych w latach 80. (Express Sprinter jest ostatnim etapem rozwoju tej rodziny). Pociągi klasy 150 Sprinter są używane do obsługi lokalnych połączeń lub linii wiejskich, a klasy 153 do 156 SuperSprinter są bardziej wyrafinowane, wygodniejsze i odpowiednie do dłuższych tras (np. malownicza linia West Highland Line) i wszystkie osiągają prędkość 75 mil na godzinę (120 km/h). Nie mają klimatyzacji, ale w Wielkiej Brytanii nie stanowi to problemu przez większą część roku i są przeznaczone do obsługi krótszych tras.

Networker

Te elektryczne pociągi wieloczłonowe klasy 365 (obecnie wycofane), 465 i 466 zostały wprowadzone na początku lat 90. Klasy 465 i 466 są używane na liniach lokalnych i podmiejskich na południe od Londynu obsługiwanych przez i mogą osiągnąć prędkość 75 mil na godzinę (120 km/h) przy użyciu trzeciej szyny, z gęstszą gęstością siedzeń i elastyczną podłogą zamiast dywanów. Wersje spalinowe, Class 165 i 166 Network Turbo, można również znaleźć w pociągach Chiltern na linii między London Marylebone i Aylesbury, Oksford, Banbury i w rejonie Birmingham oraz po zachodniej stronie sieci GWR.

Desiro

Cały tabor kolejowy był kiedyś budowany w Wielkiej Brytanii, ale Siemens (z Niemiec) buduje wiele nowych pociągów, które są następnie wysyłane do innych części kraju. Legiony różnych klas Siemensów Desiro są teraz używane w całym kraju na zelektryfikowanych liniach (głównie w Midlands wokół Birmingham i na południu Anglii, takich jak usługi do Hampshire), osiągając do 100 mph (160 km/h), a nieco inaczej wyglądająca odmiana z silnikiem wysokoprężnym jest używana w usługach TransPennine Express. Wszystkie mają tendencję do bardzo szybkiego przyspieszania (naprawdę będziesz musiał mocno się trzymać, jeśli stoisz), a także klimatyzację, dywany i elektroniczne systemy informacyjne. Pod koniec 2012 r. London Midland (obecnie West Midlands Trains) zaczęło uruchamiać swoje Desiro z prędkością 110 mph (177 km/h) na swoich usługach między Londynem a Trent Valley.

Castle Class

Aby zrekompensować niedobór spalinowych zespołów trakcyjnych nadających się do dłuższych podróży, GWR zmodyfikowało zbędne pociągi InterCity 125, aby utworzyć pociągi „Castle Class” dla swoich dalekobieżnych usług regionalnych. Te pociągi zostały skrócone do czterech wagonów między dwoma wagonami silnikowymi, a tradycyjne drzwi „trzaskające” zostały zastąpione elektrycznie sterowanymi przesuwanymi drzwiami zewnętrznymi. Zachowały one swoje wnętrza w standardzie międzymiastowym z klimatyzacją i gniazdkami elektrycznymi, ale nie mają na pokładzie żadnych punktów gastronomicznych. Te pociągi są używane na stacjach między Penzance, Plymouth, Taunton i Cardiff i poruszają się z prędkością do 100 mil na godzinę (160 km/h).

Dziedzictwo i koleje parowe

Po masowych zamknięciach linii i wycofaniu lokomotyw parowych w latach 60. XX wieku, entuzjaści zaczęli się jednoczyć, aby ponownie otworzyć linie jako atrakcje turystyczne, wykorzystując nadwyżkowe lub zabytkowe lokomotywy parowe i zabytkowy tabor kolejowy. Możesz odwiedzić dosłownie dziesiątki takich linii w całej Wielkiej Brytanii i są one popularne na jednodniowe wycieczki. Niektóre obsługują pociągi pełnowymiarowe, inne (takie jak Ffestiniog Railway w Gwynedd w Walii) używają wąskotorówki, podczas gdy inne (takie jak Romney, Hythe & Dymchurch Railway w Kent) są kompletnymi systemami miniaturowymi z maleńkimi lokomotywami parowymi. Podczas gdy większość obsługuje pociągi parowe, niektóre używają również zabytkowych lokomotyw spalinowych lub wagonów spalinowych. Spośród wielu takich zabytkowych linii, do najbardziej znanych należą:

Bluebell Railway biegnie przez dziewięć mil przez East i West Sussex, od stacji National Rail w East Grinstead. Ma ponad 30 lokomotyw parowych i od ponad 50 lat świadczy usługi publiczne za pomocą parowozów. Często pojawiała się jako miejsce kręcenia filmów.
Severn Valley Railway biegnie przez 16 mil (26 km) przez Worcestershire i Shropshire na zachodzie Anglii, zaczynając w sąsiedztwie stacji National Rail w Kidderminster. Dawniej była częścią Great Western Railway, a obok kilku klasycznych jednostek spalinowych pojawia się wiele parowozów.
Ravenglass and Eskdale Railway to miniaturowa kolej w Kumbrii, rozpoczynająca się na stacji Ravenglass w sieci National Rail. Szerokość torów wynosi zaledwie 15 cali, a lokomotywy są zminiaturyzowanymi wersjami oryginałów w pełnym rozmiarze. Przebiega przez siedem mil przez malownicze pagórkowate tereny.
Keith and Dufftown Railway (znana również jako „The Whisky Line”) przebiega przez 11 mil (18 km) przez Moray i Speyside w Szkocji, wykorzystując klasyczne szkockie parowozy i wagony spalinowe. W okolicy znajduje się wiele destylarni whisky, które można zwiedzać. Linia zaczyna się w Keith, gdzie znajduje się stacja National Rail.
Ffestiniog Railway to wąskotorowa kolejka w Parku Narodowym Snowdonia w północnej Walii. Jest popularną atrakcją w tym rejonie i pierwotnie przewoziła łupki z pobliskich kopalni do portu w celu wysyłki, a także przewoziła pasażerów (teraz są to jedyne przewożone rzeczy). Nietypowe dwustronne lokomotywy parowe są używane wraz z innym nietypowym taborem kolejowym. Południowy przystanek końcowy linii w Porthmadog jest dzielony z Welsh Highland Railway, podczas gdy północny przystanek końcowy w Blaenau Ffestiniog jest dzielony z usługami linii głównej. Istnieją również połączenia z usługami linii głównej w Minffordd.
North Norfolk Railway lub Poppy Line to zachowana linia kolejowa z lat 60. XX wieku. Muzeum obsługuje usługi parowe i spalinowe w wycofanych z eksploatacji pociągach, które pierwotnie były używane jako pociągi pasażerskie w hrabstwie (Norfolk). Obecnie pociągi kursują po liniach jednotorowych i dwutorowych między Holt i Sheringham (przez Weybourne), zapewniając piękne widoki na płaskie, wschodnioangielskie tereny wiejskie i Morze Północne.
Wells Walsingham Light Railway. Obecnie atrakcja turystyczna, obecna kolejka została zbudowana na torach dawnej linii o standardowym rozstawie szyn. Poprzednia kolej była częścią krajowej sieci i została zamknięta podczas środków oszczędnościowych w XX wieku. Stacje w Wells-next-the-Sea i Little Walsingham.
Kolej West Somerset Railway biegnie z Bishops Lydeard do Minehead, w hrabstwie Somerset. Jest to najdłuższa zabytkowa kolej w kraju.
Jacobite nie jest zabytkową koleją per se, ale parowozową usługą wycieczkową, która obsługuje regularne rozkłady jazdy pociągów z Fort William do Mallaig, na West Highland Line. Również gratka dla fanów Harry'ego Pottera, ponieważ przecina wiadukt Glenfinnan, tak jak w filmach.

Bristol słynie z dziedzictwa kolejowego. Istnieje wiele hołdów dla Isambarda Kingdoma Brunela, który założył Great Western Railway, w tym muzeum kolei w Harbourside.

Połączenia międzynarodowe

Eurostar

London St. Pancras jest stacją końcową dla szybkich pociągów Eurostar do Amsterdamu, Brukseli, Lille, Paryża, Rotterdamu i sezonowych francuskich destynacji, takich jak Awinion, Lyon i Marsylia (usługa letnia) oraz Alpy (usługa zimowa). Połączenia do wielu dużych miast europejskich można nawiązać w Lille, Brukseli, Paryżu, a bilety bezpośrednie są dostępne w Eurostar, RailEurope i kasach biletowych z obsługą do europejskich destynacji. Eurostar obsługuje dwie różne klasy taboru kolejowego; British Rail Class 373 (lub Eurostar E300) firmy Alstom, które są w eksploatacji od otwarcia tunelu pod kanałem La Manche w 1994, podczas gdy BR Class 374 (Eurostar E320) stopniowo wchodzi do eksploatacji od 2015 i jest budowane przez firmę Siemens. E320 jest częścią rodziny Velaro, której inne lokalne warianty zostały zakupione między innymi przez RENFE (AVE), DB (ICE) i rosyjskie koleje (Sapsan).

Niemiecki krajowy operator kolejowy Deutsche Bahn zaproponował uruchomienie nowych bezpośrednich połączeń do Niemiec, choć zostało to przełożone od czasu propozycji uruchomienia usługi w 2012, więc nie wstrzymujcie oddechu. Podobnie RENFE zaproponował uruchomienie usług z otwartym dostępem do Francji, ale nie ma żadnych wskazań co do daty rozpoczęcia.

W październiku 2023 Mobico (dawniej National Express Group) ogłosiło, że zgodziło się kupić 12 pociągów od Alstom, aby uruchomić szybką linię Londyn-Paryż, z myślą o uruchomieniu usług w 2025.

Eurotunnel, Le Shuttle

Oprócz usługi Eurostar przeznaczonej wyłącznie dla pasażerów, możliwe jest podróżowanie między Wielką Brytanią a Francją własnym pojazdem na pokładzie Eurotunnel Le Shuttle. Połączenie jest między Cheriton (w pobliżu Folkestone) a Coquelles (w pobliżu Calais). Ceny są stosunkowo niskie w porównaniu do niektórych lotów i rezerwacji promów, a podróż jest znacznie krótsza. Aby uzyskać ceny biletów i rezerwacje, możesz odwiedzić stronę internetową Eurotunnel. Aby dostać się do terminalu tunelu pod kanałem La Manche z Wielkiej Brytanii, możesz skorzystać z autostrady (skrzyżowanie 11A z Londynu) lub między Maidstone i Folkestone. Po przybyciu do Francji możesz wjechać bezpośrednio na autostradę .

Dutchflyer

Z dowolnej stacji Greater Anglia można zarezerwować bilet kolejowo-promowy „Dutchflyer” do portu Hoek van Holland w Holandii. Program Rail & Sail oznacza, że można zarezerwować bilet za 58 funtów z London Liverpool Street do portu Hoek van Holland (stan na 24/09/2024). Oczywiście będziesz potrzebować paszportu, a trasa obejmuje połączenie promowe między Harwich a Hoek van Holland obsługiwane przez Stena Line. Typowa trasa między London Liverpool Street a Hoek van Holland wymagałaby podróży między Liverpool Street a stacją Harwich International Station i przeprawy promowej Stena Line do Hoek van Holland, gdzie można znaleźć holenderskie połączenia kolejowe.

Lotniska z dworcami kolejowymi

Następujące lotniska mają stacje kolejowe, zazwyczaj na trasie przelotowej. Warto sprawdzić na lotnisku lub w National Rail Enquiries, czy planujesz podróż:

Aberdeen - najbliższa stacja to Dyce; chociaż stacja ta znajduje się blisko lotniska, to po przeciwnej stronie pasa startowego od budynku terminala. Aby dostać się do/z terminala, potrzebny jest oddzielny przejazd autobusem (i bilet). Zazwyczaj szybciej i łatwiej jest skorzystać z autobusu do/z centrum Aberdeen (stacja Aberdeen), chyba że podróżujesz pociągiem na północ.
Edynburg - tramwaj w Edynburgu łączy lotnisko w Edynburgu z miastem, jeżdżąc co kilka minut. Po drodze zatrzymuje się na 4 stacjach National Rail w następującej kolejności:
- Edinburgh Gateway - dla pociągów do Fife i północno-wschodniej Szkocji.
- Edinburgh Park - dla pociągów do Stirling i Perth, a także do Glasgow przez Livingston.
- Haymarket - mniejsza z dwóch stacji obsługujących centrum Edynburga, umożliwiająca połączenia kolejowe z większością miast Szkocji i szerszej Wielkiej Brytanii
- Edinburgh Waverley (przystanek tramwajowy Andrews Square) - większa z dwóch stacji obsługujących centrum Edynburga, umożliwiająca połączenia kolejowe z większością Szkocji i większością głównych miast Anglii, a także pociągi sypialne do Londynu.
Birmingham - stacja nazywa się „Birmingham International”. Jest tam bezpłatny, zautomatyzowany system transportu ludzi (znany jako Air-Rail Link), który łączy terminal lotniska ze stacją. Działa codziennie między 03:30 a 00:30. Poza tymi godzinami jest autobus zastępczy lub można przejść pieszo między nimi (przez parkingi lotniska) w około 10-15 minut. Birmingham International ma częste połączenia z Birmingham New Street (do centrum miasta), a także bezpośrednie połączenia z wieloma miastami w Wielkiej Brytanii, w tym z Londynem, Oksfordem, Manchesterem, Edynburgiem i Glasgow.
Lotnisko Cardiff - najbliższa stacja nazywa się „Rhoose Cardiff International Airport”, z godzinnym połączeniem kolejowym do Barry i Cardiff Central, z których niektóre prowadzą do Cardiff Queen Street, Pontypridd, Aberdare lub Merthyr Tydfil. W kierunku zachodnim pociągi kursują co godzinę do Bridgend. Wszystkie usługi są obsługiwane przez Transport for Wales. Lotnisko nie jest w odległości spaceru, chociaż autobus wahadłowy 509 regularnie łączy stację z lotniskiem za konkurencyjną cenę. Istnieje również regularny bezpośredni autobus do centrum Cardiff, co może być lepsze. Istnieją plany poprawy połączeń z lotniskiem za pomocą nowego metra South East Wales w niedalekiej przyszłości.
Lotnisko East Midlands nie ma dedykowanej stacji lotniskowej. Najbliższa stacja to East Midlands Parkway (5 mil), jednak nie ma już bezpośrednich połączeń autobusowych do tej stacji. Zamiast tego są połączenia autobusowe do Loughborough, Derby i Nottingham, skąd dostępne są połączenia pociągów do Londynu, Sheffield i Birmingham. Bilety na przejazd (w tym na autobus z Loughborough/Derby/Nottingham) są dostępne między lotniskiem East Midlands a większością stacji National Rail.

Najbliższa stacja Liverpool John Lennon Airport to Liverpool South Parkway (2 mile). Do centrum miasta często kursują autobusy, z których wiele kursuje przez South Parkway. Na South Parkway można dojechać do sieci Merseyrail, a także do Manchesteru, Birmingham, Sheffield, Nottingham i Norwich. Bilety bezpośrednie (w tym autobus do South Parkway) są dostępne między Liverpool John Lennon Airport (LPL) a większością stacji National Rail.
London City Airport ma stację na linii Transport for the London's Docklands Light Railway (DLR) do Woolwich Arsenal, która znajduje się tuż obok budynku terminala. W kierunku zachodnim usługi DLR kursują co 4-8 minut naprzemiennie do Bank (w City of London) i Stratford (gdzie dostępna jest przesiadka dla usług National Rail na Great Eastern Main Line oraz usług London Underground i Elizabeth line). Wszystkie usługi w kierunku zachodnim zatrzymują się w Canning Town, gdzie dostępna jest przesiadka dla linii Jubilee London Underground. Usługi DLR w kierunku wschodnim kursują do Woolwich Arsenal, skąd dostępne są połączenia National Rail do Kent.
Lotnisko Manchester ma stację końcową, połączoną wewnętrznymi przejściami z Terminalami 1 (250 m pieszo) i 2 (450 m pieszo), a do Terminala 3 można dotrzeć kolejnym spacerem (300 m, częściowo na zewnątrz) z Terminala 1. Znajduje się ona na odgałęzieniu linii Styal między Manchesterem a Wilmslow i jest obsługiwana przez Northern, TransPennine Express i Transport for Wales. Istnieją częste połączenia (do 8 pociągów na godzinę) do Manchester Piccadilly w celu dotarcia do centrum miasta, a także bezpośrednie połączenia do Crewe, Chester, Preston, Leeds, York i wielu innych dużych miast. Obok peronów National Rail znajduje się stacja końcowa odgałęzienia Manchester Metrolink Airport; tramwaje kursują co 12 minut do centrum miasta przez Market Street, kończąc trasę na stacji Victoria.
Newcastle upon Tyne ma stację końcową w sieci lekkiej kolei miejskiej Tyne and Wear Metro, połączoną z terminalem krótkim krytym przejściem. Pociągi odjeżdżają co 12 minut do centrum Newcastle, umożliwiając przesiadkę na pociągi National Rail na stacji Newcastle Central. Pociągi kursują dalej do South Hylton (na południe od miasta) przez Sunderland.
Lotnisko Glasgow Prestwick ma dedykowaną stację zwaną „Prestwick International Airport”, połączoną z terminalem kładką dla pieszych. Stacja ta znajduje się na trasie z Glasgow do Ayr, a prawie wszystkie pociągi zatrzymują się na stacji. Dlatego lotnisko cieszy się dobrą obsługą (do 3 pociągów na godzinę) do/z dworca Glasgow Central, skąd można dojechać do innych szkockich i angielskich destynacji.
Southampton - stacja nazywa się „Southampton Airport Parkway”, znajduje się naprzeciwko wejścia do terminala. Istnieją bezpośrednie połączenia w kierunku zachodnim do Southampton Central, Bournemouth i Weymouth oraz bezpośrednie połączenia w kierunku wschodnim/północnym do London Waterloo, Reading, Oksford, Birmingham i Manchester.
Teesside Airport - jest to jedna z najmniej używanych stacji kolejowych w sieci brytyjskiej, położona 15-20 minut spacerem od lotniska. Wcześniej na stacji zatrzymywał się jeden pociąg tygodniowo w każdym kierunku, jednak zostało to zawieszone z powodu obaw o bezpieczeństwo słabo utrzymanego peronu. Najbliższa stacja to teraz Dinsdale, do której można dojechać autobusem w 13 minut (linia nr 6) lub pieszo w 45 minut (2 mile). Pojawiły się różne propozycje przebudowy stacji bliżej lotniska, ale wydaje się mało prawdopodobne, aby zostały zrealizowane. Łatwiej może być wziąć autobus (ta sama linia nr 6, którą wybrałbyś do Dinsdale) do/z dworca Darlington, który oferuje znacznie więcej usług, w tym bezpośrednie pociągi do Londynu, Edynburga, Newcastle, York, Leeds i Birmingham.

Następujące lotniska mają usługi kolejowe marki „Express”. Należy pamiętać, że czasami są one znacznie droższe niż usługi nie-Marki „Express”. Tańsze i czasami częstsze usługi mogą być dostępne:

Stacja London Gatwick - Gatwick Airport znajduje się obok South Terminal, a między South i North Terminals działa bezpłatny, automatyczny system transportu osób przez 24 godziny na dobę. Gatwick Express zapewnia bezpośrednią obsługę między London Victoria a Gatwick Airport, a pociągi jadą dalej na południe do Brighton. Pociągi kursują co 30 minut, a podróż do/z London Victoria trwa około 30 minut. Ze względu na stosunkowo niską częstotliwość, często szybciej jest skorzystać z usług Southern lub Thameslink do Londynu lub Brighton (które zwykle trwają tylko kilka minut dłużej) niż czekać na następny Gatwick Express. Inne usługi: Stacja jest również obsługiwana przez Southern, który oferuje częstsze usługi do London Victoria niż Gatwick Express. Ich usługi kursują na południe do miejsc na południowym wybrzeżu, takich jak Eastbourne, Portsmouth i Littlehampton. Thameslink oferuje częste usługi do centrum Londynu (np. London Bridge i London St Pancras), kontynuując podróż na północ do miejsc takich jak Bedford, Cambridge i Peterborough. W St Pancras można skorzystać z połączeń East Midlands Railway do Leicester, Derby i Sheffield, a także z połączeń z Kings Cross (bezpośrednio sąsiadującego) do północnej Anglii i Szkocji. Połączenia Thameslink w kierunku południowym kursują do miejsc docelowych, takich jak Horsham, Three Bridges i Brighton. Great Western Railway (GWR) obsługuje półgodzinne połączenie do Reading przez Guildford. W Reading można znaleźć połączenia do South West, South Wales, Bristol, Oksford, Swindon, Birmingham i Manchester.
London Heathrow - ma oddzielne stacje National Rail i London Underground w każdym terminalu. Heathrow Express zapewnia drogie (ale szybkie) połączenie między London Paddington a Heathrow Terminal 5, kursując co 15 minut. Kursuje bez przesiadek między Paddington a Terminalami 2 i 3, jadąc 15 minut do Terminali 2 i 3 oraz 21 minut do Terminala 5. Jest obsługiwany przez samo lotnisko. Na Paddington można skorzystać z przesiadek do Berkshire, West London, linii Elizabeth i London Underground, Reading, Oksford, Bristol, South West i South Wales. Przesiadki między terminalami (w tym połączenie Heathrow Express i linii Elizabeth, jeśli podróżujesz między Terminalami 4 i 5 przez Terminale 2 i 3) mogą być wykonane bezpłatnie lub bez dodatkowych kosztów, jeśli korzystasz z linii Elizabeth między Londynem a Terminalami 2 i 3.
London Heathrow-Elizabeth line: Jest to tańsza i nieco wolniejsza alternatywa dla Heathrow Express, która kursuje z tych samych stacji National Rail. Jest częścią sieci Transport for London. W przypadku wielu miejsc w centrum Londynu różnica czasu między Heathrow Express a linią Elizabeth może być nieznaczna, ponieważ Heathrow Express kończy trasę na stacji Paddington, co wymaga przesiadki. Pociągi zatrzymujące się kursują co 15 minut między Abbey Wood a Heathrow Terminal 4 przez Terminale 2 i 3, a pociągi półszybkie kursują co 30 minut między Shenfield a Heathrow Terminal 5 przez Terminale 2 i 3. Wszystkie pociągi przejeżdżają przez centrum Londynu, zatrzymując się na głównych stacjach, takich jak Liverpool Street, Farringdon i Paddington. Przesiadki między terminalami (w tym połączenie Heathrow Express i linii Elizabeth, jeśli podróżujesz między terminalami 4 i 5 przez terminale 2 i 3) mogą być bezpłatne lub bez dodatkowych kosztów, jeśli korzystasz z Heathrow Express między Londynem a terminalami 2 i 3.
London Heathrow - usługi linii Piccadilly London Underground to bardzo tanie, ale znacznie wolniejsze połączenie między centralnym i północnym Londynem a lotniskiem. Jest jednak częstsze niż linia Elizabeth lub Heathrow Express; usługi kursują co około 5 minut, kończąc się naprzemiennie na terminalu 5 (zatrzymując się przy terminalach 2 i 3) lub terminalu 4 (kontynuując do terminali 2 i 3 po oczekiwaniu do 8 minut). Usługi rozpoczynają się w Cockfosters w północnym Londynie, zatrzymując się na kilku głównych stacjach w centrum Londynu, w tym King's Cross St. Pancras (gdzie można kontynuować przesiadkę na północ i wschód), Leicester Square i South Kensington. Jest częścią sieci TfL. Transfery między terminalami są bezpłatne, w tym przez Hatton Cross, jeśli podróżujesz z Terminalu 5 lotniska Heathrow lub Terminali 2 i 3 do Terminalu 4.
London Luton - „Luton Airport Express” - usługi East Midlands Railway kursują bez międzylądowania z Luton Airport Parkway do London St Pancras co 30 minut, a także na północ do Corby przez Bedford i Kettering. Luton Airport Parkway znajduje się 1 milę na zachód od terminala, na linii Midland Main Line wychodzącej z London St Pancras. Thameslink oferuje również częste połączenia z Luton Airport Parkway do London St Pancras, kontynuując przez centrum Londynu do lotniska Gatwick, Brighton i innych miejsc docelowych, a także na północ do Bedford. Podobnie jak w przypadku Gatwick Express, ze względu na stosunkowo niską częstotliwość Luton Airport Express, często szybciej jest skorzystać z następnego połączenia Thameslink. Drogi automatyczny transporter osób DART (Direct Air-Rail Transit) kursuje teraz 24 godziny na dobę między terminalem lotniska a Luton Airport Parkway, kursując co 5-15 minut w zależności od pory dnia. Bilety bezpośrednie (w tym koszt DART) są dostępne między lotniskiem Luton (LUA) a większością stacji National Rail; alternatywnie istnieją również tańsze połączenia autobusowe między terminalem a Luton Airport Parkway.
London Stansted - Stansted Airport station znajduje się obok terminala, będąc końcowym przystankiem odgałęzienia West Anglia Main Line z London Liverpool Street do Cambridge. Usługi marki Stansted Express są obsługiwane przez Greater Anglia i kursują w kierunku Londynu co 15 minut. Kursuje z London Liverpool Street, zatrzymując się w Tottenham Hale, Bishops Stortford lub Harlow Town, Stansted Mountfitchet (1tph) i Stansted Airport. W Tottenham Hale można przesiąść się na linię Victoria London Underground i na usługi National Rail do Stratford. W Liverpool Street można przesiąść się na linie London Underground i Elizabeth oraz do East of England (Stratford, Colchester, Ipswich, Norwich itp.). Inne usługi: Greater Anglia ma zazwyczaj cogodzinne połączenie między Stansted i Cambridge, rozciągające się do Norwich przez Ely przez większość godzin. CrossCountry obsługuje regularne połączenia (głównie co godzinę z kilkoma dwugodzinnymi przerwami) między Birmingham New Street/Cambridge i lotniskiem Stansted. Pociągi z Birmingham zatrzymują się na przystankach w Leicester, Melton Mowbray, Stamford i Peterborough, między innymi. Między Cambridge i Stansted prawie wszystkie połączenia są bezpośrednie. Na wielu z wyżej wymienionych stacji można wykonać dalsze połączenia do północnej Walii, północnej, Szkocji, Liverpoolu i Manchesteru.

Większość lotnisk bez zintegrowanych usług kolejowych oferuje połączenie autobusowe do najbliższej stacji. Na przykład lotnisko w Bristolu jest obsługiwane przez 20-minutowy autobus („A1”). Bilety bezpośrednie są dostępne do i ze stacji w sieci National Rail.

Porty morskie z dworcami kolejowymi

Bilety przelotowe są dostępne z dowolnej stacji kolejowej w Wielkiej Brytanii do dowolnej stacji w Irlandii Północnej lub Republice Irlandii. Na zachodzie Szkocji rozkłady jazdy pociągów i promów są często zintegrowane, a bilety przelotowe są dostępne. Aby uzyskać szczegółowe informacje o trasach i cenach, skontaktuj się z National Rail.

Aberdeen dla promów na Orkady i Szetlandy
Ayr dla autokarów do Cairnryan łączących się z promami do Irlandii Północnej
Birkenhead dla promów do Belfastu w Irlandii Północnej
Dover dla promów do Francji

Fishguard dla promów do Republiki Irlandii
Gourock dla promów do Dunoon i Kilcreggan
Harwich dla promów do Holandii
Heysham dla promów na Wyspę Man
Holyhead dla promów do Republiki Irlandii
Largs dla promów do Cumbrae
Liverpool dla promów na Wyspę Man
Lymington dla promów na Wyspę Wight
Mallaig dla promów na Małe Wyspy, Skye, South Uist i Knoydart
Newhaven dla promów do Dieppe
Oban dla promów do Hebrydów Wewnętrznych i Zewnętrznych
Poole dla promów do Guernsey i Jersey
Portsmouth Harbour dla promów na wyspę Wight, Francję i Hiszpanię
Southampton dla promów na wyspę Wight
Thurso dla promów na Orkady
Wemyss Bay dla promów do Rothesay

Bezpieczeństwo

Sieć kolejowa ma niski wskaźnik przestępczości, ale musisz zachować zdrowy rozsądek. Najczęstszym incydentem jest kradzież bagażu bez nadzoru. Jeśli podróżujesz z bagażem, trzymaj go w zasięgu wzroku, szczególnie podczas postojów na stacjach, jeśli bagaż znajduje się na półkach w pobliżu drzwi wagonu. W Wielkiej Brytanii (oprócz Irlandii Północnej) działa policja kolejowa zwana British Transport Police (BTP), a na głównych stacjach można zobaczyć jej znaki. Jest ona odpowiedzialna za nadzór nad pociągami, stacjami i majątkiem kolejowym. W nagłych wypadkach można skontaktować się ze wszystkimi służbami ratunkowymi, w tym z BTP, dzwoniąc pod numer 999 lub 112 z dowolnego telefonu stacjonarnego lub komórkowego (działają one nawet wtedy, gdy nie masz środków na koncie lub klawiatura jest zablokowana). Jeśli chcesz skontaktować się z British Transport Police i nie jest to nagły przypadek, zadzwoń pod numer 0800 40 50 40. Jest to również numer, pod który należy się skontaktować, jeśli masz obawy dotyczące czegoś, co choć nie jest bezpośrednio niebezpieczne, stanowi potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa lub przestępstwo (takie jak osoby nieupoważnione przy torach lub uszkodzone ogrodzenie przy torach). Możesz również wysłać SMS-a do BTP na numer 61016, który jest szeroko reklamowany w całej sieci kolejowej i jest preferowanym sposobem dyskretnego kontaktu z BTP.

Ze względu na historię incydentów terrorystycznych w Wielkiej Brytanii z użyciem umieszczonych ładunków wybuchowych, każdy pozostawiony bez opieki bagaż może zostać potraktowany przez władze jako potencjalnie takie urządzenie, co doprowadzi do zamknięcia całych stacji (szczególnie w Londynie, gdzie nawet główne dworce końcowe są czasami zagrożone), podczas gdy specjalnie przeszkoleni urzędnicy przeprowadzą dochodzenie i zabezpieczą każde podejrzane urządzenie. Zarówno plakaty, jak i ogłoszenia często proszą pasażerów o uważne obserwowanie i natychmiastowe zgłaszanie wszelkich pozostawionych bez opieki bagaży.

Bezpieczeństwo podróży koleją w Wielkiej Brytanii jest wysokie, a wskaźnik wypadków niski. Po prywatyzacji w latach 90. wskaźnik wypadków wzrósł na kilka lat. Badania wykazały, że było to spowodowane cięciami kosztów i spekulacją prywatnych właścicieli infrastruktury i ich podwykonawców, co było jednym z czynników prowadzących do renacjonalizacji infrastruktury w latach 2000. Od tego czasu bezpieczeństwo znacznie się poprawiło i odnotowano mniej poważnych wypadków. Na pokładzie wszystkich pociągów znajdują się plakaty z informacjami o bezpieczeństwie, które informują, co robić w nagłych wypadkach. Najprostsza rada jest taka, że jeśli Twoje bezpieczeństwo osobiste nie jest zagrożone, zawsze jesteś bezpieczniejszy w pociągu niż wtedy, gdy próbujesz go opuścić.

W przypadku awarii

W razie nagłego wypadku, takiego jak pożar lub wypadek na pokładzie pociągu:

Zwróć uwagę członka personelu, może to zrobić każdy członek personelu.
Jeśli nie możesz zwrócić uwagi personelu, a masz pewność, że Ty, ktoś inny lub pociąg jest w niebezpieczeństwie z powodu ruchu pociągu - użyj uchwytu lub przycisku „awaryjnego zatrzymania”, „SOS” lub „alarmowego”: będzie on czerwony lub zielony i będzie widocznie oznaczony. Pociągnięcie uchwytu awaryjnego zatrzymania między stacjami utrudni służbom ratunkowym lub policji dotarcie do pociągu.
Jeśli jesteś w bezpośrednim niebezpieczeństwie, spróbuj przejść do następnego wagonu, w razie potrzeby można rozchylić drzwi wewnętrzne. Nie zabieraj rzeczy osobistych. Zazwyczaj bezpieczniej jest pozostać w pociągu.
Jeśli musisz opuścić pociąg, spróbuj opuścić pociąg tylko wtedy przez drzwi zewnętrzne. Metody odblokowywania i otwierania w nagłych wypadkach różnią się w zależności od rodzaju pociągu, jednak urządzenie do awaryjnego otwierania będzie znajdować się przy drzwiach wraz z instrukcją.
Jeśli nie jest to możliwe, wyjdź przez okno awaryjne, które zazwyczaj jest oznaczone jako takie. Obok niego może znajdować się młotek. Jeśli nie ma wskazanego okna, skorzystaj z najwygodniejszego, z dala od innych torów, jeśli to możliwe.
Uderzaj młotkiem w róg okna (jeśli uderzysz w środek, to po prostu się odbije), aż obie szyby pękną, a następnie wypchnij je kawałkiem bagażu.
Powinieneś ostrożnie zejść z pociągu i oddalić się od niego tak szybko, jak to możliwe.
Rozglądaj się i nasłuchuj nadjeżdżających pociągów, a także ewentualnie elektrycznej trzeciej szyny. Nie stawaj na żadnych szynach; możesz stanąć na trzeciej szynie, w zależności od tego, jak tor jest zelektryfikowany. Zejdź z toru tak szybko, jak to możliwe.

Jeśli obsługa pociągu zarządzi ewakuację pociągu, zostaną wydane instrukcje. Większość wagonów ma specjalne okna, które można wybić lub otworzyć, aby ewakuować się awaryjnie.

W większości pociągów obecny jest konduktor lub strażnik (z wyjątkiem niektórych tras podmiejskich na południowym wschodzie). Jeśli nie uwidocznili się podczas podróży, zazwyczaj można ich znaleźć w kabinie z tyłu pociągu. Panele komunikacyjne są zazwyczaj rozmieszczone w całym pociągu. Dostępne są również hamulce awaryjne, ale osoba, która niepotrzebnie zatrzyma pociąg, może zostać ukarana wysoką karą. Wiele paneli komunikacyjnych to również hamulce awaryjne. Jeśli czyjeś bezpieczeństwo nie jest zagrożone przez ruch pociągu, należy skontaktować się z konduktorem lub maszynistą i poczekać na pomoc lub na przystanek na następnej stacji.