Do Hanyszowa rowerem lub samochodem można dotrzeć za pośrednictwem drogi krajowej nr. 46, czy też drogi wojewódzkiej nr. 390. Jadąc drogą krajową od strony Kłodzka, należy skręcić w ostatnią drogę w prawo od rozpoczęcia się miasta Złoty Stok. Natomiast jadąc drogą wojewódzką od strony Złotego Stoku, trzeba skręcić w pierwszą drogę w prawo od zakończenia miasta.

Najbliższe dwa przystanki kolejowe są w Kamieńcu Ząbkowickim i w Kłodzku. Aby dojechać z Kamieńca Ząbkowickiego, wystarczy dotrzeć do Złotego Stoku i dokończyć jazdę drogą wojewódzką nr. 390 (zgodnie z opisem powyżej). Z Kłodzka trzeba jechać jedynie drogą krajową nr. 46 i skręcić tak jak opisano wyżej.

Aby dotrzeć do miejscowości pieszo, należy wybrać najkorzystniejszą ścieżkę, która do niej prowadzi. Istnieje wiele kombinacji dróżek, dzięki którym można dojść do celu. Takie są ubite ze strony Złotego Stoku, Chwalisławia, lub Białej Góry.

Do Hanyszowa należą trzy większe wzniesienia, ich wysokość waha się między około 450 m n.p.m., a 480 m n.p.m. Najwyższy punkt w miejscowości ma 484 m n.p.m., a najniższy 362 m n.p.m.

W części Hanyszowa, która jest niezamieszkana, nawet historycznie, znajdują się trzy szczyty. Najwyższy to Haniak. Jest również najwyższym szczytem w sołectwie. Drugi najwyższy szczyt to Hanyszowa Góra (lokalnie Aniak). Jest to drugi najwyższy szczyt w sołectwie. Trzeci szczyt to Pustelnia, najniższy szczyt w sołectwie. Na szczycie tej góry znajduje się kaplica.

Leży po południowo-wschodniej stronie sołectwa, graniczy z Mąkolnem-Zakład, za którym jest kolonia Mąkolno-Góry. Nad osadą, przy drodze krajowej nr. 46, zbudowano dzielnicę mieszkaniową Mąkolno Śląskie, a tuż nad przysiółkiem stolicę sołectwa, wieś Mąkolno.

Według mieszkańców Hanyszowa, ich miejscowość założył odosobniony, bardzo pobożny ród Hanyszy. Po założeniu domów, mieli oni zbudować kapliczkę nad Hanyszowem (obecną kaplicę św. Antoniego).

Jeśli tak było, Hanyszów mógł istnieć jeszcze przed XVIII wiekiem, gdyż data powstania kaplicy św. Antoniego (według chorągiewki) to rok 1706.

• 1706 r. - zbudowanie kaplicy św. Antoniego nad przysiółkiem,
• 1843 r. remont kaplicy
• 1855 r. - budowa drogi doprowadzonej do domów,
• II połowa XIX - postawienie wapiennika,
• 1883 r. Prawdopodobnie pierwsza mapa dokładnie przedstawiająca Hanyszów, na mapie widać że w miejscowości jest kaplica, kapliczka (dawniej na zachodzie) i wapiennik, nazwany już co ciekawe "starym" wapiennikiem.
• ok. 1944 r. - wyrwanie miejscowości z rąk III Rzeszy przez Związek Sowieckich Republik Radzieckich (niemieckie okopy przetrwały w północno-wschodniej części Hanyszowa),
• 2018 r. - remont głównej drogi,
• 2024 r. - początek budowy nowego domu w Hanyszowie, remont niezamieszkanego domu oraz sprzedaż czterech działek budowlanych (prawdopodobnie przyrost zamieszkanych domów w najbliższym czasie to sześć siódmych.

Według podań mieszkańców, pewien Niemiec jechał rozpędzony na koniu po ścieżce prowadzącej mocno w dół. Pod koniec drogi spadł z konia, czego niestety nie przeżył. Na upamiętnienie tego zdarzenia przeniesiono kapliczkę ze wschodu przysiółka w miejsce spadnięcia Niemca z konia.

W Hanyszowie i najbliższej okolicy znajduje się wiele strumieni i potoków:

• Haniaczka (dopływ Mąkolnicy),
• Potok Hanyszowski (dopływ Haniaczki),
• Potok Hanyszy (dopływ Haniaczki),
• Hanyszowianka (dopływ Haniaczki),
• Hanyszówka (dopływ Haniaczki),
• Aniaczka (dopływ Haniaczki),
• Mała Haniaczka (źródło Haniaczki),
• Duża Haniaczka (źródło Haniaczki),
• Potok św. Antoniego (dopływ Mąkolnicy),
• Zdrój Górek Hanyszowskich (dopływ Mąkolnicy),
• Hanyszowskie żródła (dopływ Hanyszówki),
• Strumień dziedzictwa Hanyszy (dopływ Mąkolnicy),
• Zdrój Hanyszy (dopływ Strumienia dziedzictwa Hanyszy),
• Ańka (dopływ Aniaczki),
• Hanyszówka Dolna (źródło Hanyszówki),
• Hanyszówka Górna (źródło Hanyszówki).

Razem z Potokiem Hanyszowskim najważniejszy potok w Hanyszowie, uformował on duży i stromy wąwóz. Istnieje też staw zasilany wodą z tego strumienia. Uchodzi do Mąkolnicy. Powstał z połączenia Małej Haniaczki i Dużej Haniaczki. Przepływa między zboczem góry Hanyszowa Góra (Aniak) oraz górą Haniak.

Drugi najważniejszy potok Hanyszowski, wykreował stromy wąwóz, przez który prowadzi ścieżka. Dwukrotnie przechodzi pod i przez drogę "Lądkowską" (drogę wojewódzką nr 390). Dopływ Haniaczki

Przepływa między górą Hanyszowa Góra (Aniak) a górą Pustelnia. Tworzy dość rozwinięty wąwóz, z którego widać kaplicę św. Antoniego. Nazwę zawdzięcza Hanyszom, legendarnym założycielom Hanyszowa oraz wspomnianej kaplicy. Uchodzi do Haniaczki.

Mały, ale często widoczny strumień we wschodnim Hanyszowie. Utworzył małe zagłębienie. Uchodzi do Haniaczki za drogą krajową nr. 46. Zasilał staw, który ponownie zostanie zalany po kilkunastu latach w wakacje 2025 roku.

Jeden z dłuższych dopływów Haniaczki. Powstała przez połączenie Hanyszówki Dolnej z Hanyszówką Górną.

1. Żółty szlak pieszy przechodzący przez wyremontowaną drogę w środku Hanyszowa.

1. Złota Ścieżka,
2. Niebieska trasa MBT (szlak rowerowy),
3. Złoty Stok Niebieska (szlak rowerowy).

W Złotym Stoku, można zamówić jedzenie w Bar Apetit, przy Kopalni Złota w Barze, Karczmie w Starej Kuźni i w Starej Kruszarni oraz w części Złoty Stok-Kolonii, Kolonii Kasprowicza Pizzeria Palermo.

W Złotym Stoku jest szkoła jazdy Alfa, w Osiedlu Chemików przedszkole Bajka i Związek szkół 1 i 2.

W tradycyjnym koszyku wielkanocnym znajduje się ser, który symbolizuje więź człowieka z naturą oraz według wierzeń dzięki niemu za rok będą udane plony. W koszyku jest też wysuszona pokrzywa mająca zwiększyć zdrowie oraz rzeżucha oznaczająca przyrodę i siłę. Sam koszyczek zdobi bukszpan pozaplatany po jego górnej części. Przypomina o zmartwychwstaniu oraz wieczności.

Najbliższy kościół od przysiółka to Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP w Złotym Stoku, gdzie mieszkańcy najczęściej uczęszczają po święcenie pokarmu. Po święceniu koszyczek (lub koszyczki) kładzie się na meblach.

W Wielką Niedzielę na śniadanie jest żurek podawany z wszystkimi święconkami. Każdy musi dostać po trochę każdej.

Tradycje wielkanocne w Hanyszowie są ukorzenione w jego historii. Wierzenia w moc składników są różne w wielu miejscach. W osadzie tej są to cechy najbardziej potrzebne za czasów jej kształtowania i teraz w większości przypadków również. Podkreślają wiarę mieszkańców oraz ich zamiłowanie do otaczającej ich przyrody.